30
Part : เหนือฟ้า
ผมยืนมองญาณินเดินออกไปพร้อมไอ้มาร์ช ด้วยความรู้สึกหลากหลายแต่ที่แน่ๆชัดคือ เสียใจ เสียใจมาก เจ็บปวด หัวใจแตกเป็นเสี่ยง เหมือนเข็มนับพันทิ่มลงมา
"กูบอกแล้วว่ายัยนั่นไม่ฟังกูหรอก"ผมบอกไอ้สองตัวที่เหลือในห้อง พลางเดินไปเก็บสร้อยที่ญาณินปาคืนผม ไหนบอกว่าจะไม่ถอดไง
"เอาน่าค่อยๆง้อใหม่ ไปทำแผลที่มือมึงก่อน"ไอ้ติณห์เดินมาตบบ่าผม แล้วเดินนำออกไปที่ห้องนั่งเล่น ตามด้วยไอ้เวหา
"เหี้ยกว่าเดิมอีก"ความรู้สึกเนี่ยโคตรเหี้ย ผมพึมพำ เดินตามพวกมันออกไป
พรึบ!
อึก อึกๆ
"เฮ้!!!"ไอ้เวหาโวยวาย เมื่อผมแย่งแก้วเหล้าจากมือมันมาดื่ม
"มีเยอะแยะ มึงไปขนออกมาให้หมด"ผมชี้ไปที่ห้องเก็บเหล้า วันนี้ไม่เมาไม่เลิก!
ผมนั่งกินเหล้ากับไอ้ติณห์ไอ้เวหานานนับชั่วโมง ไอ้เชี่ยมาร์ชแม่งก็ยังไม่กลับมา ไปส่งยัยนั่นถึงไหนก็ไม่รู้ ถามว่าไว้ใจมันมั้ย ก็ไว้ใจแหละถึงมันจะวอนหาตีนบ่อยๆก็เถอะ แต่ยังไมผมก็หึงอยู
