เมื่ออัคคีเดินออกไปจากห้องแล้ว ดารินทร์ก็รู้สึกผ่อนคลายลง ตอนเขาอยู่ด้วยหญิงสาวเหมือนมีแรงกดดันในใจอยู่ตลอดเวลา เธอหันมาสนใจเจ้าตัวเล็กที่เขาบอกว่าเป็นลูกชายของเธอกับเขา ตอนนี้เด็กชายตัวน้อยกำลังเปิดกล่องพิซซ่าสนใจกับของอร่อยตรงหน้า
“แม่จ๋า กินไหม”
แกเอ่ยถามหลังจากฟัดพิซซ่าชิ้นใหญ่หมดไปหนึ่งชิ้น มุมปากเปื้อนคราบซ็อสพิซซ่า
“นึกว่าจะไม่ถามแล้ว ดูสิกินไม่ระวังเปื้อนไปหมดแล้ว”
ดารินทร์หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ เด็กชายยื่นหน้าให้โดยดีเหมือนเคยชินกับการทำแบบนี้ มือเช็ดไปดวงตาก็มองใบหน้าน่ารักนั้นไปด้วย เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขาแม้จะจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร แต่มีความผูกพันบางอย่างกับเด็กชายเกิดขึ้นในใจ หญิงสาวทบทวนความรู้สึกตัวเองก่อนจะสรุปเอาเองว่า เธอน่าจะเป็นแม่ของเขาจริงๆ เพราะธรรมชาติของมารดามักจะผูกพันกับลูกน้อยของตัวเอง แม้ความจำเสื่อมไปแต่คงไม่ลืมความเป็นแม่ลูก
“แม่จ๋าอร่อยนะ กินไหมครับ”
น้อง
