“เดี๋ยวเย็นๆ ฉันจะกลับมา เธอพักผ่อนรักษาตัวเองให้หายไวๆ นะ”
อัคคีบอกดารินทร์พลางกดจมูกหอมแก้มนุ่มของเธอ เขามองใบหน้างามทำท่าเหมือนเสียดายอะไรบางอย่าง แล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากของเธออีกครั้ง ก่อนจะตัดใจออกไปจากห้อง หลังจากได้พิสูจน์สถานะความเป็นสามีของเธอแล้ว ก็ปล่อยให้หญิงสาวทบทวนความทรงจำเพียงลำพังในห้องพักผู้ป่วย
“คนบ้า ฉันป่วยอยู่ยังไม่ละเว้น”
ดารินทร์แอบบ่น ขณะมองประตูที่ปิดลงพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่เดินออกไปแล้ว ร่างกายของเธอระบมนิดๆ จากการทบทวนความทรงจำของเขา หากเธอไม่บาดเจ็บอยู่เขาคงทำอีกหน ภายในกายสาวยังรับรู้ถึงสัมผัสที่เขาทิ้งไว้ หญิงสาวรู้สึกขัดเขินยามนึกถึงการตอบสนองแสนน่าอายยามถูกเขาครอบครอง ใจบอกว่าไม่ชอบผู้ชายหนวดดกคนนี้ แต่ร่างกายกลับทรยศเจ้าของ เคลิ้มไหวไปกับสัมผัสร้อนของเขา ช่างน่าละอายเสียจริง มือยกขึ้นปิดหน้าด้วยเองแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอยากจะกรีดร้องแต่ทำไม่ได้ ได้แต่กรี๊
