“คุณคีท...”
เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำให้นายแพทย์วีรินทร์หยุดเดินเพื่อหันไปมอง เมื่อเห็นเป็นบัวบุษบาก็เอ่ยถามเสียงเรียบ
“คุณมีอะไรกับผมงั้นเหรอ?”
“ที่คุณคีทพูดกับคุณนะนาวเมื่อกี้คือเรื่องจริงเหรอคะ”
นายแพทย์วีรินทร์มองพยาบาลสาวด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนทุกครั้ง ไม่ได้ตกใจที่รู้ว่าเธอแอบฟังเขาคุยกับภรรยาเพราะรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ซึ่งก็เป็นเขาเองที่ตั้งใจให้เธอได้ยิน
“ครับ”
“แล้วบัวล่ะคะ คุณคีทเอาบัวไปไว้ที่ไหน” บัวบุษบาถามเสียงสั่น น้ำตาคลอหน่วย
“คุณช่วยชีวิตผมไว้ผมต้องซาบซึ้งน้ำใจของคุณอยู่แล้ว ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมั่นใจว่าตอบแทนคุณไปไม่น้อย”
“แค่ตอบแทน?”
“ครับ แค่ตอบแทน”
“แล้วที่ผ่านมาล่ะคะ ที่คุณคีททำเพื่อบัวมากมายไม่ใช่เพราะคุณคีทรักบัวชอบบัวหรอกเหรอ แล้วทำไมถึงพูดแค่เรื่องตอบแทน”
“ผมทำอะไรถึงทำให้คุณเข้าใจผิดว่าผมชอบคุณ”
เข้าใจผิดงั้นเหรอ
เขาบอกว่าเธอเข้าใจผิดงั้น
