EP.4 ดาดฟ้าพาซวย

1293 Words

กลางดึก เวลาประมาณสี่ทุ่ม แกร๊ก ภายในห้องพักที่ให้เหล่านักศึกษามานอนเรียงรายกันตามการจัดวางของประธานรุ่น อยู่ๆ ก็ประตูแง้มออกเล็กน้อยก่อนที่เสียงซุบซิบคุยกันจะดังขึ้นมาเบาๆ "ทำไมต้องเป็นกูวะ" "เร็วๆ ไอ้สัสยัด!" "แล้วมึงจะเรียกชื่อกูหาพ่อมึงเหรอ! เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมด" "กูลืม! เร็วๆ ดิ'' “อึบ!” สาวน้อยร่างเล็กๆ ถูกอุ้มออกจากที่นอนอย่างเบามือ ก่อนจะพาออกจากห้องพักไปโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว ชั้นดาดฟ้า "ไอ้ฉิบหาย! กูเหนื่อยอยู่คนเดียวเลย" ยัดบ่นขณะทุบแขนตัวเองไล่ความล้า เมื่อเขาต้องเป็นคนอุ้มนัวเนียแบกขึ้นมายังชั้นบนสุดของตึก “ไอ้ป๊อกเบิ้ล มึงแกล้งน้องนี่แรงไปเปล่าวะ ตื่นมาจะไม่ตกใจวิ่งโดดลงตึกเลยเหรอ...ดูดิหลับลึกฉิบหายขนาดอุ้มมายังไม่รู้สึกตัว” เท่หันไปถามคนต้นคิดแผนการนี้อย่างป๊อกเบิ้ลที่ยืนอยู่ข้างๆ “แต่แม่ง! น่ารักดีว่ะ...น่าจะลักหลับนะกูว่า แล้วราดน้ำคาวให้ทั่วร่างกายเลย ตื่นมาคงช็อกหนักน่าดู” ยัดพูดอย่างหื่นกามจนโดนฝ่ามือป๊อกเบิ้ลฟาดลงมาที่กบาลตัวเองเต็มแรง "ไอ้ส้นตีนมึงโตในคุกขังเดี่ยวปะเนี่ย! ดูหนังโป๊ให้มันน้อยๆ หน่อย" ป๊อกเบิ้ลพูดเชิงตะคอกใส่เบาๆ “ครับไอ้สันดาน! หนังโป๊ทุกเรื่องกูก็เอามาจากมึงหมด! ไอ้ฉิบหายส่งมาจนกูคิดว่าเปิดค่ายหนัง AV” ยัดโต้กลับอย่างหงุดหงิดขณะลูบหัวตัวเองปอยๆ “เออกลับๆ ฮ่าๆ” เท่ห้ามปนหัวเราะ ก่อนที่ทั้งสามคนจะพากอดคอเดินลงไปนอนต่อในห้องพัก ทิ้งสาวน้อยให้นอนตากลมอยู่คนเดียวบนชั้นดาดฟ้า ลมแรงพัดผ่านร่างบางบนดาดฟ้าสูง สาวน้อยนอนขดตัวด้วยความเหน็บหนาว เธอโอบกอดร่างกายตัวเองไว้แน่น จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตีสี่ "ฮึก หนาว ฮืออ" เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆ ของนัวเนีย เธอนอนหนาวสั่นคดตัวแต่ยังไม่ตื่นลืมตาขึ้นมาเสียที ประตูดาดฟ้าถูดเปิดออกมาอีกครั้ง ป๊อกเก้าที่หลับไปตื่นนึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแกล้งทิ้งนัวเนียไว้บนดาดฟ้า เขาจึงเดินขึ้นมาเช็กดูว่าอีกฝ่ายตื่นหรือยัง "กูนึกว่าตื่นเเล้วอีห่ายังนอนอยู่อีก" พอเห็นอีกฝ่ายตัวสั่นระริกเพราะความหนาวก็ได้แต่ขมวดคิ้ว หนาวขนาดนี้ยังหลับไม่ตื่นอีก เชื่อเขาเลย ป๊อกเบิ้ลเดินมานั่งลงข้างๆ ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงต่อดี แต่ยังไม่ทันไรมือเล็กๆ ของนัวเนียก็คว้าเสื้อชายหนุ่ม แล้วออกแรงกระชากอย่างแรงจนเขาหน้าขมำลงมาเพราะไม่ทันตั้งตัว จนตอนนี้ใบหน้าทั้งคู่แนบกันแทบจะชิดติด "พี่จ๋า หนูหนาว ฮือ" "....." เหมือนต้องมนต์สะกด น้ำเสียงหวานใสดังแผ่วบวกกับใบหน้าที่แสนจะน่ารัก ทำให้เธอดูอ่อนหวานในตอนหลับ ทำเอาป๊อกเบิ้ลเผลอโอบเธอไว้ในอ้อมกอดโดยไม่รู้ตัว "รำคาญว่ะ!" ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งที่ควรจะสะใจกว่านี้แต่เพราะพวงแก้มแดงที่สะท้อนไฟกิ่งเล็กบนดาดฟ้าทำเอาเขาใจไม่นิ่งจนได้ คร๊อกฟี้ Zzzzzz "อื๊อ อือ..." นัวเนียรู้สึกตัวตื่นลืมตาขึ้นมาช้าๆ เนื่องจากโดนแสงไฟจ้าทะลุผ่านเปลือกตาจนนอนต่อไม่ได้ “กรี๊ดดด!” เมื่อรู้สึกตัวเต็มที่ก็ต้องตกใจจนกรีดร้องออกมา เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในที่โล่งแจ้ง แถมข้างกายเธอยังมีใครไม่รู้นอนอยู่ข้างๆ ด้วยอีก ทำเอาเธอเผลอตัวถีบเต็มแรงจนอีกฝ่ายกระเด็นกระดอนไปไกล "โอ๊ยย อีสัส!" ชายหนุ่มแทบกระอักเลือดเมื่อร่างกายกระแทกกับพื้นเเข็ง ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตัวเตี้ยกำหมัดทำท่าฟึดฟัดเหมือนช้างตกมัน "ตายซะเถอะ!" ''เชี่ย!" สิ้นสุดคำด่านัวเนียลุกขึ้นแล้วพุ่งตัวเข้าหาด้วยความโกรธแค้น ป๊อกเบิ้ลตั้งท่ารับแต่สุดท้ายก็วิ่งหนีหลบความเกรี้ยวกราดของสาวน้อยแทน "หยุดนะไอ้พี่บ้า!" "หยุดก็โง่สิ" ''ไอ้คนเลว" "มึงกวนตีนก่อนเอง" ทั้งคู่วิ่งไล่กันลงบันไดแต่เพราะนัวเนียขาสั้น ต่อให้วิ่งสุดชีวิตก็ตามไม่ทันป๊อกเบิ้ลเสียที "ว้ายย! กรี๊ด" ร่างเล็กสะดุดขาตัวเองจนกลิ้งตกบันไดไปหลายขั้น ทำเอาป๊อกเบิ้ลหน้าซีด ร้องเชี่ยแทบไม่ทัน ''ฉิบหาย!" ห้องพยาบาล เวลาสิบโมงเช้า "นี่มาเข้าค่ายรับน้องหรือไปรบที่ตะเข็บชายแดนกันมา" อาจารย์หมอพูดหยอกขณะทำแผลให้นัวเนีย "น...หนูจะเดินได้เมื่อไหร่คะ" "คงอีกสักสองวันก็เดินได้แล้วแต่ตอนนี้ใส่เฝือกกันข้อเท้าไว้ก่อน" "ค่ะ'' เมื่ออาจารย์หมอลุกออกจากห้องไป ป๊อกเบิ้ลก็เดินมานั่งลงข้างเตียงทันที "เป็นไงหายซ่าไหม...ขาสั้นๆ แบบมึงจะซอยเท้าทำไมไวๆ วะ" ป๊อกเบิ้ลบ่นขณะมองดูอาการที่ค่อนข้างจะสาหัส เนื้อตัวเธอมีแต่แผลฟกช้ำ แถมหางคิ้วก็เเตกเล็กน้อย “พี่เอาหนูไปไว้บนดาดฟ้าถ้าหนูเกิดตกใจวิ่งกระโดดลงไปตายพี่จะทำยังไง!” “อยากกินไรในงานศพ” “กระเพาะปลา หึ๊ย! ไอ้พี่บ้า” “ฮ่าๆ” ป๊อกเบิ้ลใช้มือลูบผมที่ยาวระดับเอวของนัวเนียไว้ด้านหลัง เพราะเขาเห็นว่ามันกำลังปลิวสยายมาบดบังใบหน้าแสนหวานของเธออยู่ "..." ใบหน้าที่ดูไม่รู้สึกรู้สาอะไรเหมือนจะเข้มแข็ง แต่พอจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมใส กลับรู้สึกถึงความอ่อนแอที่แอบซ่อนเอาไว้มากมาย ทำไมหัวใจของเขามันสั่นแบบนี้นะ หรือว่าเมื่อเช้าเขาจะแดกกาแฟเข้มเกินไปหน่อย เสียงเดินของบุคคลสามดังเข้ามาทำให้ป๊อกเบิ้ลรีบผละตัวออกทันที "ไอ้ป๊อกเบิ้ลไปทำกิจกรรมได้แล้วอาจารย์เรียก'' เป็นยัดกับเท่ที่เข้ามาตามเพื่อนสนิทตน “เออๆ เดี๋ยวกูไป” “นี่มึงทำอะไรน้องมันเนี่ยมีแต่รอยช้ำ” เท่เบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าป๊อกเบิ้ลพัฒนาจนถึงขั้นซัดกับผู้หญิงแล้ว “มึงต่อยผู้หญิงเหรอวะ! เข้ ใจหมาสัส” ยัดเองก็พูดออกมาอย่างอึ้งๆ “สาระเลว” เท่ย้ำ “อำมหิต” ยัดตามอย่างรู้งาน ก่อนที่เท่จะด่าปิดท้าย “ผิดมนุษย์มนา!” ป๊อกเบิ้ลทุบมือลงบนเตียงคนไข้อย่างไม่สบอารมณ์ "ด่ากูเหมือนเมื่อคืนพวกมึงไม่ได้ช่วยกูอุ้มอีเตี้ยขึ้นไปไว้บนดาดฟ้าอะเนาะ" แม่งกวนตีนกันจนน่ารำคาญ ไอ้พวกบ้านี่ ''ไอ้พวกพี่บ้า! เล่นอะไรกันเนี่ย" นัวเนียกลอกตาถามอย่างเหนื่อยใจ "กูไม่ได้เล่นกูเอาจริง...ฟังกูไว้เลยนะถ้ายังมาซ่ากับกูมึงเจอหนักกว่านี้แน่" ป๊อกเบิ้ลชี้หน้าก่อนจะพูดย้ำ "คนเลว.." "ขอบคุณที่ชม" หลังจากที่ป๊อกเบิ้ลตอกกลับนัวเนียเสร็จ เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมๆ กับยัดและเท่ทันที "เวรกรรมหรือเปล่าวะ! แค่ทำให้รถชนต้นไม้แค่นี้ถึงกลับส่งผลให้ถูกเอาคืนขนาดนี้เลยเหรอ โอ๊ย" นัวเนียโวยวายสะบัดหน้าไปมาระคนงอแง เพราะขยับไม่ได้มากนักเนื่องจากถูกใส่เฝือกที่ขาไว้ข้างนึงอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more