“คาร์มินมาทำธุระอะไรแถวนี้เหรอ?” พอคาร์มินถามว่ารู้สึกคุ้นๆ กับถนนเส้นนี้หรือเปล่า มันอดทำให้อยากรู้ไม่ได้เลยว่าเขามาทำธุระอะไรแถวนี้ จิตใจตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เริ่มกลัวว่าคาร์มินจะรู้เรื่องที่ตัวเองพยายามปกปิดเอาไว้
“ไม่นานหรอก แป๊บเดียว”
“…” โมนาเงียบ ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากขั้วหัวใจ ทันทีที่รถหรูจอดลงที่บริเวณจุดเกิดเหตุหลายเดือนก่อน อาการหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบงำมากขึ้น เมื่อภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
พยายามไม่แสดงอาการผิดปกติให้คาร์มินรู้ ครั้งล่าสุดที่มีความรู้สึกกลัวแบบนี้ คือวันเกิดเหตุในคืนนั้น
“คาร์มินนัดเจอเพื่อนแถวนี้เหรอ?”
“ใช่”
“อ๋อ โอเค…”
“ดูเหมือนว่าเธอกำลังกลัวอะไรอยู่เลยนะ”
“อาจเป็นเพราะบรรยากาศแถวนี้มันน่ากลัวล่ะมั้ง”
“บรรยากาศมันน่ากลัว หรือว่ากำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่กันแน่” เขาดึงสายตาไปมองโมนา ต่อให้พยายามหลบหนีความผิดท
