เช้าวันต่อมา
“อื้อ~” คนตัวเล็กที่นอนหลับบนเตียงส่งเสียงดังอืออึงในลำคอในช่วงหกโมงเช้ากับอีกสามสิบนาที เปลือกตาค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก พลางยกมือขึ้นมาขยี้ตาในอาการงัวเงีย
มิราประคองตัวเองขึ้นมานั่ง ข้างกายไม่มีคาร์มินนอนอยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อคืน ตั้งใจรอเจ้าของเพนท์เฮาส์กลับมา แต่ทว่าหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว
วันนี้เป็นเช้าที่ไม่อยากลุกออกจากเตียงนอนมากที่สุด แต่เป็นการสอบวันสุดท้ายจึงต้องรีบอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน เธอใช้เวลาในห้องน้ำประมาณสามสิบนาทีก็เดินออกมาในสภาพสวมชุดนักเรียนเรียบร้อย
เมื่อวานแวะไปเอาชุดนักเรียนที่บ้านและของใช้จำเป็นมาที่เพนท์เฮาส์คุณคาร์มิน พูดถึงเขาแล้ว ทำไมถึงตื่นมาแล้วไม่เห็นเขา ไหนบอกว่าจะกลับก่อนเที่ยงคืน เธอเลิกสงสัยแล้วเดินออกมาจากห้องนอน และสายตาก็ปะทะเข้ากับคุณคาร์มินเข้าพอดี
เมื่อคืนเขากลับมาตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่รู้เลย…
“เมื
