ไอ้จอมกะล่อนทำท่าจะพุ่งตัวเข้ามากอดฉันแต่ฉันก็ยกตีนห้ามมันไว้ก่อน กะว่าถ้ายังจะดื้อเข้ามาก็เตรียมถูกฝ่าเท้าอรหันต์ของฉันถีบยอดอกได้เลย
“อะไรเนี่ยคนอุตส่าห์เป็นห่วงมายกตีนถีบได้ไง”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย!”
ลอตเต้ฟาดขาฉันจนเจ็บแปร๊บ จากนั้นก็ตีสีหน้าหงุดหงุดนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง
เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า ต้องเป็นฉันไม่ใช่หรือไงที่ควรหงุดหงิด ไหงมันมาแย่งบทของฉันไปแบบนี้ล่ะ
“เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย ไปหงุดหงิดอะไรมา”
คราวนี้เหมือนจะหงุดหงิดจริงๆ แฮะ อะไรของมันวะเมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย
“แกว่าคนคนนึงจะรักคนที่เขาไม่ได้รักเราได้แค่ไหนกันวะ”
จู่ๆ ถามอะไรของมัน ทำหน้าอย่างกับคนอกหัก ปกติเห็นแต่ไปหักอกคนอื่น
“อกหักมาเหรอ”
“เปล่า ก็แค่มีเรื่องไม่เข้าใจ”
“แปลกๆ นะ แต่ถ้าถามฉันว่าคนเราจะรักคนที่เขาไม่ได้รักเราได้มากแค่ไหน ฉันว่าคงมากพอที่ทำให้ตัดใจจากคนคนนั้นไม่ได้แหละ”
“แล้วมันต้องแค่ไหนกันวะ”
“ความรั
