กี่ปีแล้วนะ
1279 Words
โปรเจ็กต์ที่เวหาเสนอกับที่ประชุมบริษัทได้รับการอนุมัติแล้ว ชายหนุ่มจึงอยากได้ผู้ช่วยสักคน ซึ่งเขาระบุไว้แล้วว่าคนที่จะมาช่วยงานตนเองนั้นต้องเป็นพนักงานใหม่และไม่เคยมีประสบการณ์เพราะเขาอยากให้คนที่จะมาร่วมงานด้วยเริ่มต้นโปรเจกต์ไปพร้อม ๆ กับเขา
“ลูกแน่ใจนะว่าจะไม่เอาคนเก่าของพ่อไปร่วมงาน”
“ครับ คนของพ่อก็งานล้นมืออยู่แล้ว”
“งั้นก็ตามใจ ลูกใช้ทรัพยากรและงบประมาณของบริษัทได้เต็มที่”
“ผมคงใช่เท่าที่เสนอในที่ประชุมนั่นแหละครับ”
“อือ พ่อหวังว่าแกจะทำได้สำเร็จ”
“ผมก็หวังอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ อ้อ พ่อครับเย็นนี้อย่าลืมกลับไปทานข้าวกับแม่นะครับ”
“อือ”
คนเป็นพ่อรับปากแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
เวหาเดินกลับมายังห้องของตัวเอง โปรเจ็กต์ที่เขากำลังจะเริ่มทำนั้นไม่ได้เป็นเรื่องใหม่เลย เพียงแต่ยังไม่มีใครทำเรื่องนี้อย่างจริงจังเท่านั้น
บริษัทของเขาเป็นทั้งผู้ผลิตและจัดจำหน่ายขนมขบเคี้ยวหลากหลายชนิด แต่ที่เขากำลังจะเริ่มทำอย่างจริงจังก็คือขนมขบเคี้ยวที่มีทั้งรสชาติอร่อยและดีต่อสุขภาพ สิ่งที่จะต้องเน้นหนักสำหรับโปรเจ็กต์นี้ก็คือเรื่องของการโฆษณา เพราะคำว่าขนมเพื่อสุขภาพนั้นทำให้คนบางกลุ่มคิดว่ารสชาติของมันไม่อร่อยและมองข้ามทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทดลองชิมด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มคิดจะทำเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่ยังทำงานอยู่ที่อเมริกาแล้ว เขาหาข้อมูลทุกอย่างมาอย่าละเอียด รวมถึงขั้นตอนการผลิตซึ่งมองเห็นแล้วว่าโรงงานที่มีอยู่สามารถผลิตได้อย่างแน่นอน
เขากลับมายังทำงานของตัวเองที่อยู่อีกชั้น หน้าห้องมีพักงานคนหนึ่งคอยช่วยจัดการเรื่องเอกสาร ส่วนผู้ช่วยของเขานั้นยังไม่มาเริ่มงาน เวหาทำงานจนถึงเวลาเกือบหกโมงเย็น จากนั้นเขาก็รีบขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดตรงไปยังบ้านหลังใหญ่เพื่อทานอาหารเย็นกับมารดา
เวหาก้าวเท้าลงจากรถเอสยูวีสีดำคันโปรด ยังไม่ทันที่จะปิดประตูก็ได้ยินเสียงโวยวายของมารดาดังมาจากในบ้าน เขารีบวิ่งเข้าไปทันที
ภาพที่เห็นคือแม่ของเขากำลังโวยวายอยู่กลางห้องรับแขกโดยมีแม่บ้านและหลานสาวยืนดูอยู่ใกล้ ๆ
“แม่ครับ แม่” เขาใช้เสียงที่ดังกว่าปกติเพราะอยากมารดาเลิกโวยวายแล้วหันมาสนใจตัวเอง
มันได้ผลเพราะตอนนี้คุณวราพรหยุดโวยวายและหันมามองหน้าลูกชายด้วยสายตาที่อ่านยาก
“เวย์ มาแล้วเหรอลูก มาดูนี่สิ มาดูสิ่งที่พ่อของแกทำกับแม่มาตลอดหลายปี”
กระดาษเอสี่ปึกใหญ่ถูกยื่นมาให้กับลูกชาย เขารับมาดูแล้วคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหัน
“สเตทเม้นท์ของใครครับแม่”
“ก็ของพ่อแกน่ะสิ เวย์ดูนะลูก พ่อโอนเงินให้ผู้หญิงหน้าด้านคนนี้มาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว”
“แม่ไปเอามาได้ยังไง”
“มันจะยากอะไร เรามีเงินซะอย่าง”
“แม่ครับ เรามีเงินออกเยอะแยะนะครับ แค่เดือนละไม่กี่หมื่นช่างมันเถอะครับ”
“แต่มันกี่ปีแล้วล่ะ เวย์ที่พ่อของแกเองเงินไปปรนเปรอผู้หญิงคนนี้ นี่เท่าที่แม่รู้นะ แล้วเวย์ไม่คิดเหรอว่านอกจากเงินแล้วพ่อของแกยังจะปรนเปรออะไรให้กับมันอีก”
เวหาไม่พ่อใจที่บิดาทำแบบนี้ มันเหมือนไม่ให้เกียรติภรรยาเลยสักนิด แต่ชายหนุ่มก็เก็บความไม่พอใจเอาไว้เพราะไม่อยากไปเติมเชื้อไฟให้มันลุกลามไปมากกว่าที่เป็นอยู่
“เดี๋ยวผมจะพูดเรื่องนี้กับพ่อเองครับ”
“แม่จะฟ้องมัน”
“แม่ครับ อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่โตเลยนะครับ”
“แล้วเวย์จะให้แม่ทำยังไง ยอมเป็นเมียหลวงโง่ ๆ อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก”
“แม่ครับ ใจเย็นก่อนนะครับ ถ้าแม่โวยวายแบบนี้พ่อจะยิ่งห่างแม่ไปเรื่อย ๆ นะครับ”
“แม่จะไม่โวยวาย แต่เวย์ต้องไปตามหาผู้หญิงคนนี้ให้แม่”
“แม่ครับ ผมต้องทำงาน”
“งั้นแม่จะจ้างนักสืบ”
“โอเคครับ ผมจะช่วยแม่ตามหาเอง แต่เอกสารพวกนี้เราเก็บก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว ผมไม่อยากให้พ่อเห็น”
“ให้เห็นสิ เขาจะได้รู้ว่าเรื่องทุกอย่างน่ะ แม่กับเวย์รู้หมดแล้ว”
“แม่ครับถ้าพ่อรู้ พ่อก็คงหาทางปกปิด แล้วเราจะไปตามหาผู้หญิงคนนี้ได้ยากขึ้นนะครับ แม่เชื่อผมนะ เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง”
“แน่นะลูก เวย์จะช่วยแม่จริง ๆ ใช่ไหม”
“แน่นอนครับผมว่าแม่รีบไปล้างหน้าล้างตาดีกว่านะครับ พ่อกลับมาถึงเราจะได้ทานข้าวกัน ป้ายุครับผมฝากพาแม่ไปหน่อยนะครับ”
“ค่ะคุณเวย์”
พอมารดาเดินขึ้นไปชั้นสองแล้วเวหาก็ให้กระแตเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายกลับใส่ซองสีน้ำตาลตามเดิม
“กระแต เอาไปเก็บในห้องฉันนะ”
“ค่ะคุณเวย์”
การทานอาหารเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างเช่นวันนี้ใช่ว่าจะมีความสุข แต่มันกลับทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัด คุณสิงหลนั้นเอาแต่นั่งทานโดยไม่พูดหรือสนใจภรรยาเลยสักนิด
“เวย์บอกพ่อแกด้วยนะ ถ้ามันลำบากมากคราวหลังก็ไม่ต้องฝืน”
“คุณบอกให้ผมกลับมาทานข้าวที่บ้าน ผมก็กลับมาแล้วยังจะเอาอะไรกับผมอีก”
“กลับมาแต่ตัวล่ะสิ อย่างกะคนไร้วิญญาณ”
“ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณ เราต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว”
“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
“ยังจะต้องให้แปลไทยเป็นไทยอีกเหรอ ผมเบื่อที่จะเล่นเกมกับคุณแล้วนะ ในเมื่อคุณไม่ยอมหย่า ก็อยู่กันไปแบบนี้แหละ อย่าหวังว่าระหว่างเรามันจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน”
“พ่อครับ”
“เวย์ พ่อทนมานานแล้ว ตอนนี้เวย์ก็กลับมาแล้ว พ่อยกหน้าที่ดูแลแม่ให้เวย์นะ”
“พ่อครับ แม่ต้องการพ่อนะครับ”
“พ่อรู้และพ่อให้เวลาแม่ของเวย์มานานหลายปีแล้ว พ่อแค่อยากเป็นอิสระแค่นั้น”
“อยากหย่ากับฉันแล้วไปหาอีนังนั่นใช่ไหม”
“ผมไม่มีใครทั้งนั้น ผมแค่เบื่อ ได้ยินไหมผมเบื่อคุณ”
กรี๊ด
คุณวราพรลุกขึ้นแล้วกรีดร้องสุดเสียง เธอตรงไปยังคุณสิงหลที่ยังทานข้าวอยู่หัวโต๊ะ ทั้งทุบทั้งตี แต่เขาก็เอาแต่นั่งนิ่งอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“แม่ครับ แม่ อย่าทำย่างนั้น” ลูกชายรีบเข้าไปห้าม เขากอดมารดาไว้แน่นก่อนจะหันมาบอกพ่อด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“ผมว่าพ่อออกไปก่อนดีกว่า รอแม่ใจเย็นกว่านี้เราค่อยคุยกันนะครับ”
“แม่แกไม่มีวันใจเย็นได้หรอกเวย์ ตราบใดที่ยังไม่รู้จักปล่อยวาง”
คุณสิงหลพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกจากห้องอาหารและตรงไปยังห้องทำงานซึ่งเขาใช้ห้องนั้นแทนห้องนอนมาหลายปีแล้ว
- Writer
