หงุดหงิด! ฉันเข้าเรียนทั้ง ๆ ที่หงุดหงิดตลอดทั้งวัน จนทิชาสังเกตได้ อ้อ ทิชากลับมาเรียนปกติแล้ว แถมยังได้ที่ฝึกงานแล้ว เหลือแค่ฉันนี่ล่ะที่ยังเคว้งคว้างหาที่ลงไม่ได้
“แกหงุดหงิดอะไรของแกอ่ะ ดาว”
ลดาถามขึ้นเมื่อพวกเรามานั่งรวมตัวกัน เราไม่ได้มานั่งคาเฟ่แบบนี้กันนานมาก ๆ แล้ว เพราะต่างคนก็ต่างยุ่งมาก
“มันหงุดหงิดแต่เช้าแล้ว ลดา ไปกินรังแตนที่ไหนมาก็ไม่รู้”
ทิชาพูดขึ้นบ้าง ตั้งแต่มันแต่งงานนี่เหมือนสกิลปากจะดีขึ้นด้วยนะจิกกัดเพื่อนเก่งเหลือเกิน มีแต่น้ำชาแหล่ะที่ไม่ได้ถามอะไร เพราะก้มหน้าก้มตากินอยู่
“ไม่มีอะไร หงุดหงิดคนนิดหน่อย”
“ฉันว่าไม่นิดนะ” ลดาพูดขึ้นอย่างจับผิด
“ใช่ ไม่นิดเลย แกดูหัวเสียมากเลยนะ รู้ตัวไหม” ทิชาบอก
ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ฉันหงุดหงิดเพราะเรื่องเมื่อเช้านั่นล่ะ ไม่ใช่ไม่เข้าใจนะว่าเป็นแค่แฟนเก่าแต่เขาเองก็ไม่ได้จัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นยัยนั่นคงไม
