นักรบมองไปที่ประตูบ้านหลังใหญ่ บ้านที่เขาเคยไปรับไปส่งแก้วกานดาในตอนที่เธอและเขาอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุขด้วยกัน ตอนนี้เธอย้ายไปจากที่นี่แล้ว เขาแค่อยากมาดูเพื่อความมั่นใจกับสิ่งที่นลินได้บอกแล้ว แก้วกานดาหนีเขาไปแล้วจริงๆ แววตาที่เคยฉายแววเด็ดเดี่ยวดูอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด นักรบถอนหายใจเบาๆ เขาบังคับพวงมาลัยรถไปตามทางอย่างเลื่อนลอย หลายเดือนที่ผ่านมาเขาอยู่ได้โดยไม่มีแก้วกานดา แต่ทำไมวันนี้กลับรู้สึกวูบโหวงในหัวใจ มันเจ็บแปลบๆ เมื่อคิดว่าเธอหนีเขาไปอีกแล้ว
“ฮัลโหล...พี่รบวันนี้มีประชุมนะ” นลินกรอกเสียงพูดมาตามสาย
“อือ...พี่กำลังไป” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เขาดึงสติตนเองกลับมาแล้วขับรถไปยังบริษัททันที
“หิวๆ...ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า” นลินบ่นงึมงำ เมื่อเดินออกจากลิฟต์อย่างไม่ทันระวังตัว เธอจึงชนเข้ากับร่างใหญ่จนเซ
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ร่างของเธอคงจะล้มลงไปกองกับพื้น ถ้าไม่ได้วงแขนแกร่
