“แต่ฝ้ายก็ทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ” น้ำตาของหญิงสาวรื้นปริ่มขอบตา
“แม่ไม่เคยเสียใจเพราะฝ้าย แต่แม่เสียใจที่แม่ไม่สามารถปกป้องดูแลดวงใจของแม่ได้ต่างหาก”
แก้วกานดาเงยหน้าสบตามารดาน้ำตาร่วงรินอาบสองแก้มนวล กานต์แก้วใช้นิ้วไล้เช็ดน้ำตาให้ลูกสาวเบาๆ รอยยิ้มที่เจือไปด้วยความเอื้ออาทรของแม่ ทำให้แก้วกานดาอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก
“จะเป็นแม่คนแล้วอย่าขี้แย ฝ้ายต้องเข้มแข็ง แม่เชื่อว่าลูกจะนำความโชคดีมาให้ฝ้ายแน่นอน” สองแม่ลูกกอดกันแน่น ผู้เป็นพ่อเดินเข้าในบ้านเห็นแล้วก็อดที่จะแซวไม่ได้
“กอดกันอยู่สองคนขอพ่อกอดด้วยคนสิ” แก้วกานดาเงยหน้าขึ้นสบตาบิดา
“ไม่ให้กอด พ่อขี้โกงได้นอนกอดแม่เยอะกว่าฝ้าย”
“โอ๊ย!” แก้วกานดาอุทานเมื่อโดนมารดาตีเบาๆที่บ่าบอบบาง
“แม่ตีฝ้ายทำไม”
“ก็ฟังพูดสิ เดี๋ยวเถอะ”
“ก็มันจริงนี่นา...เนอะพ่อ” กานต์แก้วเงื้อมือขึ้นขู่จะตีอีกครั้ง แก้วกานดาจึงลุกขึ้นไปยืนหลบอยู่หลังบิดา ธาดาหัวเ
