ร่างของนักรบนอนนิ่งอยู่บนเตียงกลางห้อง ชายหนุ่มนอนหลับตาไม่ไหวติง สายน้ำเกลือและสายอื่นๆที่เชื่อมต่อกับร่างของเขาระโยงระยางอยู่เต็มไปหมด แก้วกานดายกมือขึ้นปิดปากเพื่อปิดกั้นเสียงสะอื้นของตนเองทันที หญิงสาวเดินช้าๆไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง มองใบหน้าคมเข้มด้วยแววตาห่วงใย มือเล็กสองข้างค่อยๆประคองจับมือใหญ่ ที่วางอยู่ข้างลำตัวของคนที่นอนไม่รู้สึกตัว แก้วกานดาบีบเบาๆ ก่อนจะซบใบหน้าแนบกับหลังมือใหญ่นั้น หยดน้ำตาที่คิดว่าบังคับมันไว้ได้แล้ว กลับร่วงรินไม่ขาดสาย เกินความสามารถที่จะห้ามได้ เธอจ้องมองใบหน้าคนที่ตัวเองรักนิ่งนาน ราวกับจะส่งผ่านความห่วงใยให้เขารับรู้ กว่าแก้วกานดาจะเอ่ยถ้อยคำออกมาจากริมฝีปากได้มันช่างยากเย็นนั้น
“พี่รบขา ฟื้นขึ้นมาเถอะนะคะ ฝ้ายยอมทนเจ็บปวดที่จะไม่ได้เจอหน้าพี่รบได้ แต่ฝ้ายอยู่ไม่ได้ถ้าโลกนี้จะไม่มีพี่รบอีกต่อไป พี่รบต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ มีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้ถึ
