“แต่อีกไม่กี่วันตารบน่าจะกลับไปทำงานได้แล้วนะคะ ตอนนี้ลินก็ไปทำงานทุกวัน น่าจะพอแทนพี่ชายเขาได้ แล้วอีกอย่างหนูเจนนี่ก็จะแต่งงานกับตารบอยู่แล้ว ให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามเดิมเถอะค่ะ” คุณนัยนายังไม่พร้อมที่จะยอมให้ใครมานั่งเก้าอี้ประธานบริหารแทนลูกชายของตน
“อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยค่ะคุณพี่ ดิฉันคงไม่ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนที่ยังไม่แน่ใจว่าจะกลายเป็นคนพิการหรือเปล่าหรอกค่ะ นี่ก็เห็นว่ายังต้องไปหาหมออยู่แทบจะทุกอาทิตย์นี่คะ แล้วไหนจะยังอาการปวดหัวที่กำเริบมาบ่อยๆอีก จะให้ลูกดิฉันมาดูแลก็คงใช่ที่ ลูกดิฉันยังสาวยังสวยนะคะ ตอนนี้ดิฉันก็เล็งๆลูกชายท่านทูตไว้ คิดว่าไม่เกินเดือนหน้าคงจะหมั้นกันแล้วค่ะ คุณพี่เข้าใจเราใช่ไหมคะ” สิ่งที่คุณจันทร์แรมพูดมาทั้งหมดคุณนัยนาเข้าใจดี เข้าใจอย่างที่สุด เพราะความรู้สึกว่าลูกต้องคู่ควรกับคนที่เหมาะสมเท่านั้น เธอก็เคยคิดอย่างนั้น
“อย่างน้อยรบก็ยังถือหุ้นสิบ
