“เกือบสองเดือนแล้วนะครับแม่ ที่ผมไม่ได้เจอฝ้าย...ฝ้ายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ป่านนี้ท้องจะโตแค่ไหนแล้วนะ” นักรบพูดราวกับรำพึง แววตาทอแสงอ่อนลงอย่างสำนึกผิดในสิ่งที่เคยทำกับคนที่เอ่ยถึง คุณนัยนาลุกขึ้นเดินอ้อมไปกอดบ่ากว้างของบุตรชาย
“แม่รู้ว่ารบเหนื่อยมาก รู้ว่ารบยอมเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อแม่กับน้อง ทั้งๆที่ในใจรบตอนนี้มันร้อนรุ่มราวกับไฟ แต่รบก็ยังอดทนทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา” คุณนัยนาถอนหายใจยาว คนเป็นลูกเสียสละให้กับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับทำร้ายเขาได้โดยไม่ได้คิดถึงจิตใจของลูกเลย ความรู้สึกสะท้านในอกตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ
“แม่ขอโทษที่ทำลายความสุขของลูก แม่ขอโทษที่ยึดติดกับหัวโขนจอมปลอม จนทำให้ต้องทำร้ายหัวใจของลูก ทำให้เราต้องสูญเสียหนึ่งชีวิตบริสุทธิ์ไป” คุณนัยนาน้ำตารื้นปริ่มขอบตา การเห็นลูกชายหมกมุ่นอยู่กับเรื่องงาน และบางเวลาก็เหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หรือบางทีเ
