My Cold and Evil Husband

CHAPTER 5

"Oh, God! That's too scary, gusto mong makaganti sa babaeng iyon? Why don't you just sent someone to finish her off with a shot? Why did you have to go through so much trouble to marry her before tormenting her? Bakit kailangan mo pang pahirapan ang sarili mo na makasama siya?"

Humithit lang si Tyler ng sigarilyo at ibinuga habang pinapanood lang siya ng dalawang kaibigan. Naintindihan niya ang gustong mangyari ni Brandon pero mas gusto niyang pahirapan si Lorraine araw-araw kaysa tapusin agad ito.

Masaya siyang nakikita na araw-araw na nahihirapan ang babaeng dahilan ng pagkamatay ni Dhanna.

Galit ang ekspresyon ng mukha ni Brandon habang nakatingin sa tila walang pakialam na si Tyler.

"Bigbro, huwag ka ng magalit. Alam ni Third Brother kung ano ang mga plano niya." Tristan, who has relatively calm, would stand out to pursued Brandon every time he saw that Brandon was quite angered by Tyler, so as to prevent them from hurting their brotherly's relationship, agad na niya itong inawat.

Tyler raised his eyes and glanced at Tristan. As expected, Tristan understood him better.

****

Nang magising si Lorraine ay gabi na. Tumingin siya sa madilim na kalangitan sa labas ng bintana, medyo bumuti-buti na ang kanyang pakiramdam. Although, the pain was there, is was not as intense and the fever was subsided. Nakaramdam ng pagkagutom si Lorraine at naririnig niya ang pagtunog ng kanyang tiyan. Oh God! How long had it been since she last ate?

Maya-maya pa narinig niyang may pumihit sa doorknob. Napahawak siya nang mahigpit sa kumot. Hindi kaya bumalik na ang malupit na si Tyler?

"Miss Lorraine," bahagyang bumukas ang pinto at pumasok roon si manang Nempha. Hawak niya ang isang mangkok ng lugaw sa kanyang mga kamay habang naglalakad ito palapit at malamig na sinabi, "Miss, Lorraine, ito na ang hapunan mo."

"Thank you," anang Lorraine sa mababang tono.

"Hmph!" Manang Nempha snorted coldly as she looked contemptuously at Lorraine sitting on the bed. No matter how she looked at it, para sa kanya ay hindi parin ito karapat-dapat para kay Tyler.

Nang makaalis na si manang Nempha saka lang tumayo si Lorraine. She found out that her clothes had been changed. Ang naalala lang niya ay nahimatay siya sa gitna ng taniman ng mga rosas. So, sino ang nagdala sa kanya rito pabalik sa kuwarto?

Without much time to think, Lorraine picked up the bowl of congee (lugaw) and started to eat. Gutom na gutom na siya at hindi na niya kayang tiisin ang kumakalam na sikmura.

After Lorraine had eaten her dinner. My pumasok ulit na maid para ligpitin ang pinagkainan niya. Bago ito umalis, sadya itong bumulong. "Bakit ako ang pinaglinis ng pinagkainan ng babaeng ito! Feeling naman nito asawa talaga siya ni Sir Tyler!"

Lorraine could only smile bitterly. How papular was she? Less than two days of marrying into the Harrison's family, kilala na agad siya ng lahat?

Sa kalagitnaan ng gabi, mahimbing na natutulog si Lorraine ng may biglang humatak sa kanya dahilan para mahulog siya sa kama kasama ang kumot. She stood up in pain and realized that Tyler had come back at some point.

Biglang natakot si Lorraine sa matalim na titig ni Tyler. She carefully took a step back while her heart was in turmoil.

"Who allowed you to sleep in my bed?" galit na bulyaw nito. Ang mga tingin na iyon ay naghatid ng matinding takot kay Lorraine.

"I'm sorry, h-hindi ko alam." Lorraine lowered her head, looking humble to the point of being in the dust.

Hinawakan nito ang panga niya at puwersahang pinatingala siya nito.Tyler's handsome face was reflected in her eyes.Takot na takot siya at gusto niyang itulak ito.

"Lorraine, let me tell you, a woman like you isn't worthy to be in my bed. Now, get out of my room!" bulyaw nito na nanginginig sa galit. At bigla siya nito binitawan at agad na kumuha ng tissue upang punasan ang kamay na para bang nakahawak ito ng maruming bagay.

Seeing Tyler's actions, Lorraine sneered in her heart. Ayaw mo sa akin dahil marumi ako? Pero bakit naatim mong pakasalan pa ako?

Lorraine opened the door and walked out, pero hindi niya alam kung saan siya pupunta. Hindi niya alam kung saan siya magpapalipas ng gabi. At dahil hindi siya pinatulog sa kuwarto nito, ayaw naman niya magpakalat-kalat sa masyon at baka ikagalit na naman ni Tyler.

Napagdesisyunan niyang manatili na lang sa labas ng kuwarto ni Tyler at pasalampak na naupo sa sahig dahil wala siyang lakas ng loob na pumunta kung saan at baka bulyawan na naman siya ni Tyler at parurusahan.

Habang nakaupo sa lapag ay hindi niya maiwasang maisip ang mga nangyari sa kanya sa nakalipas na dalawang araw. Hindi rin maiwasan na makaramdam na nagkamali siya. Bagaman, sa isip niya ay may kinalaman siya sa pagkamatay ni Dhanna. Hindi dapat isisi ni Tyler sa kanya ang lahat ng nangyari sa kaibigan.

Habang iniisip ang mga nangyari, lalo lang siya nakaramdam ng pait. Kung maibabalik lang niya ang lahat, hindi na sana siya pumayag na magpakasal kay Tyler. Kaya lang, kung sakaling hindi nga siya pumayag—sa tingin niya ay gagawa at gagawa ng paraan si Tyler para maikasal sila.

Habang nakaupo sa malamig na sahig natatanaw niya sa glass window ang buwan.

Nangilid ang luha niya ng maalala ang kanyang mga pinagdaanan.

She was an abandoned child who had suffered a lot when she was young. Her adoptive mother was a divorced woman, at dahil wala itong anak, pumunta ito ng ampunan upang mag-ampon. At siya ang masuwerteng batang iyon.

Lorraine was very grateful to her adoptive mother for saving her from hell.

She would always remember the dark memories of the orphanage, the fights over a little food with everyone, and every time she would quietly hide in a corner and watch, the other children would bully her, even lock her in the darkroom, and even if she shared a little food, it would still be taken away.

Isang araw, dumating ang mag-aampon sa kanya, doon siya nakaramdam ng pag-asa. Bawat bata sa bahay ampunan, isang lang ang pinapangarap—ang maampon at makaalis sa bahay ampunan upang maranasang magkaroon ng sapat na pagkain at magkaroon ng maraming damit.

Sa araw na iyon siya ang batang natupad na ang pangarap. Pangarap na magkaroon ng pamilya at maging malaya na sa tila kulungan na iyon.

When she was taken away by her adoptive mother, all of the children in the orphanage looked at her with envy. At that moment, she truly understood what happiness was.