เด็กเสิร์ฟคนใหม่

1866 Words

คิมหันต์... "ไอ้คิมพอกูโทรบอกว่ามีพนักงานเสิร์ฟสาวสวยมาทำงานมึงก็รีบแจ้นมาเลยนะ" พอผมมาถึงผับไอ้อาร์ตมันก็แซวผมทันที "ก็มึงเร้าหรือให้กูมาไม่ใช่??" "ก็ใช่แล่ะ ว่าแต่เป็นไงบ้างวะช่วงนี้" "อะไร" "ก็กับเมียมึงอ่ะลลิล" "ก็ไม่ไง" "เหรอวะ" "มึงถามถึงยัยนั่นทำไมหรือมึงสนใจ" "ก็ถ้ากูบอกว่ากูสนใจจริงๆมึงจะว่าไง" พอมันถามผมกลับผมก็ถึงกับไปไม่เป็น "กูพูดเล่นใครมันเอาเมียเพื่อนวะ" "กูไม่เคยยอมรับยัยนั่นเป็นเมียกูมึงก็รู้ที่กูต้องแต่งงานก็เพราะย่ากูขอร้อง" "แต่งงานกันมาตั้งเป็นเดือนๆมึงไม่มีรู้สึกอะไรเลยเหรอวะกูว่าเมียมึงก็สวยอยู่นะสวยกว่าเมียเก่ามึงอีก" "มึงเลิกพูดได้ละ แล้วไหนอ่ะเด็กเสิร์ฟที่มึงบอกกู กูอยากเจอหน้าอยากรู้ว่าจะสวยแค่ไหนมึงถึงโทรตามกูยิกๆตั้งแต่กูยังไม่ตื่น" "กูบอกสวยก็คือสวยเชื่อกู" ผมมองหน้าไอ้อาร์ตอย่างไม่ไว้ใจเพราะรอยยิ้มมันดูแปลกๆเหมือนมีความลับอะไรปิดบังผมอยู่ "ไอ้นัตมึงมานี่ดิ๊" ไอ้อาร์ตตะโกนเรียกหัวหน้าเด็กเสิร์ฟที่ชื่อไอ้นัตขึ้นมา "อะไรครับนาย" "มึงไปตามเด็กใหม่ขึ้นมาหาพวกกูหน่อย" "อ่อลิลน่ะเหรอครับ" ลิล??เดี๋ยวนะผมได้ยินชื่อนี้จริงๆใช่ไหม "เออก็มีคนเดียวนี่แล่ะที่เป็นเด็กใหม่มึงไปตามมาให้หน่อย" "ได้ครับนาย" "ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ" มันถามผมหลังจากที่ไอ้นัตเดินลงบันไดไปแล้ว "เปล่า"ผมรีบปฏิเสธมันที "หรือมึงแปลกใจที่ชื่อเด็กเสิร์ฟชื่อเหมือนเมียมึงใช่ไหม" "จะให้กูบอกมึงอีกกี่รอบว่ายัยนั่นไม่ใช่เมียกู" "เออไม่ใช่ก็ไม่ใช่ นั่นไงเด็กใหม่มาละ" ผมรีบหันไปมองตามที่ไอ้อาร์ตชี้ทันที "ลิลมาแล้วครับนาย" ผมมองตามหลังร่างบางที่เดินตามไอ้นัตขึ้นมาที่ตอนนี้ยังคงใส่แมสอยู่ซึ่งก็คือคนเดียวกับที่ผมสะดุดตาก่อนขึ้นมาหาไอ้อาร์ตข้างบน ลลิล... ฉันเดินตามพี่นัตขึ้นมาด้านบนเพราะคุณอาร์ตเรียก ซึ่งฉันก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าขึ้นมาต้องเจอคุณคิมหันต์เพราะฉันกับเขาเราสบตากันแว๊บหนึ่งตอนที่เขาเดินเข้าร้านมา "นี่ไงเด็กเสิร์ฟคนใหม่ของผับเรา" ผับเรา??หมายความว่ายังไง นี่อย่าบอกนะว่าผับนี้มีไม่ได้มีแค่คุณอาร์ตที่เป็นเจ้าของแต่มันรวมถึงคุณคิมหันต์ด้วย แล้วทำไมคุณอาร์ตถึงไม่บอกฉันล่ะว่าคุณคิมหันต์ก็เป็นเจ้าของผับนี้ถ้าฉันรู้ฉันจะไม่มาทำงานที่โดยเด็ดขาด พอคุณอาร์ตแนะนำปุ๊บเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาฉันมายืนอยู่ตรงหน้า "ถอดแมสออก" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง "เอ่อ..." "ลิลกูบอกให้ถอดมึงก็ถอดหรือจะรอให้กูถอดให้" เขารู้แล้วเหรอว่าคือฉัน เขารู้ได้ยังไงกัน "มึงแน่ใจได้ไงว่าน้องเขาเป็นเมียมึง" พอคุณอาร์ตพูดแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมา "กูนับหนึ่งถึงสามมึงจะถอดเองหรือให้กูถอด" "ลิลถอดเองก็ได้ค่ะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับถอดแมสออกแล้วก้มหน้า "ใครใช้ให้มึงมาทำงานที่นี่" "ลิลแค่อยากหางานทำ" "อยากหางานทำหรืออยากมาอ่อยผู้ชายที่ผับ" "เห้ยไอ้คิมมึงทำไมพูดแบบนี้กับลิลวะลิลเค้าแค่อยากมีงานทำเพื่อจะเอาเงินไปช่วยแม่" "มึงอย่าเพิ่งเสือกไอ้อาร์ตกูกำลังคุยกับคนของกูอยู่" "แต่ตอนนี้ลิลก็คือคนของกูเหมือนกันเพราะกูเป็นคนรับลิลเข้ามาทำงานที่นี่ มึงอย่าลืมว่าหน้าที่รับผิดชอบเรื่องพนักงานมันเป็นหน้าที่ของกูเพราะฉะนั้นที่นี่ลิลก็คือลูกน้องของกู ส่วนที่บ้านลิลจะเป็นอะไรกับมึงกูไม่สนใจ" "ไอ้อาร์ต" "ลิลไปทำงานได้ละ" คุณอาร์ตสั่งให้ฉันไปทำงานฉันก็รีบเดินลงมาทันที พอฉันเดินลงมาก็เจอพี่นัตยืนรออยู่พร้อมกับทำหน้าตาเหมือนมีคำถาม "ลิลรู้จักคุณคิมด้วยเหรอ" "เอ่อคือลิลเป็นคนรับใช้บ้านคุณคิมค่ะ" "อ้าวเหรอ" "ค่ะ เอ่อถ้าไม่มีอะไรแล้วลิลขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" คิมหันต์... ผมนั่งลงด้วยความโมโหพร้อมกับมองลงไปด้านล่างเห็นลิลกำลังช่วยพนักงานคนอื่นๆจัดโต๊ะอยู่ "มึงห้ามโกรธกูนะไอ้คิมที่กูรับลลิลเข้ามาทำงานที่กูรับเพราะกูสงสารลิลเธอไม่มีเงิน" "สงสารทำไมเงินเดือนย่ากูก็ให้ลุงทนายโอนให้ทุกเดือน" ผมเถียงไอ้อาร์ตเพราะเท่าที่ผมรู้มาทุกคนจะได้รับเงินเดือนเป็นประจำทุกเดือนจนกว่าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น "มึงพูดแบบนี้แปลว่ามึงไม่รู้สินะว่าตอนนี้ลิลไม่ได้เงินตรงส่วนนั้นแล้วเพราะลิลแต่งงานกับมึงไปแล้วเธอไม่ใช่เด็กในอุปการะของย่ามึงอีกต่อไปแต่เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของมึง เท่ากับว่าตอนนี้คนที่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างของลิลก็คือมึงที่เป็นผัว" เรื่องนี้ผมยอมรับว่าผมเพิ่งรู้จากไอ้อาร์ต "แล้วยัยนั่นทำไมไม่บอกกู" "มึงคิดว่าคนอย่างลิลจะกล้าบอกมึงงั้นเหรอ ขนาดกูไม่ได้สนิทกูยังดูออกเลยว่าลิลเค้าเป็นคนยังไงต่างจากมึงที่อยู่บ้านเดียวกันทุกวันเสือกไม่รู้" "......" ผมก็อึ้งไปพูดไม่ออกเมื่อโดนมันว่า "ที่กูเรียกให้มึงมาก็เพราะกูอยากให้มึงมาเห็นมารับรู้ว่าตอนนี้ลิลกำลังลำบาก แต่ถ้ามึงไม่เห็นใจไม่ไยดีก็ไม่เป็นไรก็ปล่อยให้ลิลทำงานที่นี่ไป" ผมฟังไอ้อาร์ตพูดแต่สายตาผมคอยแต่มองตามร่างบางที่เดินไปโน่นมานี่ไม่พักตรงด้านล่าง เวลาต่อมา... ผมกำหมัดแน่นเมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเรียกยัยนั่นไปหาที่โต๊ะพร้อมกับเอาเงินปึกใหญ่ยัดใส่มือแต่ไม่ได้ให้เฉยๆไงมีจับมือด้วยแล้วยัยนั่นก็ปล่อยให้จับ แม่งเอ้ยไหนจะกระโปรงอีกจะสั้นไปไหนวะสั้นเหี้ยๆ "มึงเป็นไรไอ้คิมตั้งแต่กูเดินเข้ามากูเห็นมึงเอาแต่มองลงไปข้างล่างหรือว่ามึงมองสาวๆเหรอวะไหนคนไหนสวยไหมวะ" ไอ้แมคเพื่อนผมอีกคนที่ลงขันกันเปิดหุ้นถามผมพร้อมกับขยับตัวมาใกล้แล้วมองไปตามสายตาที่ผมมองอยู่ "มันไม่ได้มองสาวที่ไหนหรอกไอ้แมคมันกำลังมองเมียมันอยู่ต่างหาก"ผมแม่งอยากยกตีนถีบหน้าไอ้อาร์ตซะจริงๆ "เมีย??คนไหนวะ" "ก็ลิลไงเมียแต่งของมันตอนนี้มาเป็นพนักงานเสิร์ฟผับเรา" "เห้ยจริงดิ" "เออกูเป็นคนรับเข้าทำงานเอง" "มึงปล่อยให้เมียมึงมาทำงานได้ไงวะไอ้คิม" ผมถินหายใจกับคำถามของเพื่อนก่อนจะเดินลงมาเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวพวกมันสองตัวต้องพูดเรื่องยัยนั่นไม่จบไม่สิ้น ผมย้ายตัวเองลงนั่งอยู่ที่บาร์เครื่องดื่มข้างล่างแล้วก็สั่งเหล้ามากิน "พี่คะโต๊ะ8ขอไวน์ขาวหนึ่งขวดค่ะ" เสียงคุ้นหูทำให้ผมรีบหันไปมองทันที "ได้แล้วครับน้องลิลคนสวย^^" ไอ้บารเทนเดอร์พูดพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม ส่วนยัยนี่คงไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ "ขอบคุณค่ะพี่ก้อง" แล้วยัยนี่ก็รูจักชื่อเขาไปทั่วทั้งที่เพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรก หึเรื่องผู้ชายที่ความจำดีจริงๆเลยนะผมคิดอยู่ในใจ "คุณคิมจะเอาเครื่องดื่มเพิ่มไหมครับ" "ไม่ต้อง!!" ผมตะคอกใส่มันจนมันสะดุ้ง ผมนั่งรอเวลาจนผับเลิกก่อนจะเดินมารอใครบางคนบนรถ ไม่ต้องถามว่ารอใครถ้าไม่ใช่ของเล่นของผมที่กล้าออกมาทำงานนอกบ้านโดยที่ผมไม่ได้สั่งและไม่รับรู้ "น้องลิลกลับยังไงให้พี่ไปส่งมั้ย" ไอ้นัตถาม "ไม่เป็นไรค่ะลิลกลับเองได้เดี๋ยวเรียกแท็กซี่" "มันอันตรายนะให้พี่ไปส่งเถอะ หรือเราไม่ไว้ใจพี่" "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคือลิลแค่เกรงใจ" "เกรงใจทำไมเราทำงานที่เดียวกันนะ ป่ะงั้นเดี๋ยวซ้อนท้ายพี่เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ลลิล... ฉันเกรงใจพี่นัตที่จะอาสาไปส่งฉันที่บ้านแต่ด้วยความที่ตอนนี้มันจะเกือบตีหนึ่งแล้วฉันก็เลยยอมให้พี่นัตไปส่งแต่ยังไม่ทันที่ฉันกะก้าวขาควบรถมอเตอร์ไซค์ก็มีเสียงทำอำนาจดังขึ้นจนฉันกับพี่นัตและพนักงานคนอื่นๆที่กำลังทยอยกันกลับต้องหันไปมอง "ไอ่นัตมึงจะพายัยนั่นไปไหน!!" "ผมจะไปส่งลิลที่บ้านครับนาย พอดีผมเห็นว่ามันดึกมากแล้วก็เลยเป็นห่วง" "ไม่ต้องห่วงยัยนี่เพราะเดี๋ยวยัยนี่จะกลับพร้อมกูเองมึงจะไปไหนก็ไป" "เอ่อครับ ลิลพี่กลับก่อนนะส่วนลิลก็กลับพร้อมคุณคิมเลยนะ" ฉันไม่ทันได้ตอบอะไรพี่นัตก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว "มึงโดนดีแน่โทษฐานที่ทำอะไรไม่บอกกู" ฉันถูกคุณคิมหมายโทษด้วยน้ำเสียงโมโหก่อนที่เขาจะลากแขนฉันไปที่รถซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้นั่งรถของเขา ปั้ง!!! ประตูรถถูกปิดเสียงดังสนั่นจนหูฉันอื้อไปหมด บนรถ... "ใครอนุญาตให้มึงมาทำงานที่นี่" "ลิลบอกคุณคิมไปแล้วว่าลิลอยากทำงานหาเงิน" "แล้วมึงขอใคร" "ต้องขอด้วยเหรอคะ" "มึงเป็นของเล่นของกูมึงจะไปไหนหรือทำอะไรมึงต้องบอกกูทุกเรื่อง" "ลิลไม่รู้ว่าต้องบอกคุณคิมทุกเรื่องเพราะในสายตาของคุณลิลมันก็แค่คนใช้ต่ำต้อยไม่มีความสำคัญเพราะฉะนั้นลิลจะไปไหนหรือทำอะไรลิลคิดว่าคุณคิมคงไม่ใส่ใจ อีกอย่างลิลก็ทำงานบ้านเสร็จแล้วลิลถึงมาทำงานที่นี่" "หน้าที่มึงไม่ได้มีแค่งานบ้าน งานบนเตียงมึงก็ต้องทำเหมือนกัน แต่ตอนนี้กูอยากลองเอากับมึงบนรถดูกูอยากรู้ว่ามันจะเสียวสักแค่ไหน"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more