คิมหันต์....
หลังจากรู้ความจริงเรื่องที่ลิลปิดบังผมผมก็หนีมาอยู่ที่เชียงใหม่โดยไม่บอกใครและนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมมาอยู่ที่นี่อยู่คนเดียววันๆก็เอาแต่นั่งๆนอนๆเหมือนคนไร้อนาคตส่วนอาการเวียนหัวอยากอาเจียนของผมมันก็ยังเป็นอยู่ไม่หายสักทีไม่รู้เป็นอะไรมากหรือเปล่า ผมคิดว่าผมจะไปหาหมอเพื่อตรวจร่างกายเผื่อเป็นโรคอะไรร้ายแรงจะได้รักษาทันแต่พอมาคิดๆดูก็ไม่กล้าไปตรวจเพราะกลัวจะเป็นอย่างที่คิดไว้ ผมกลัวตัวเองจะตายแล้วทิ้งลิลไว้คนเดียว เห้อออผมโคตรคิดถึงลิลเลยไม่เจอหน้าไม่ได้ยินเสียงไม่ได้กอดไม่ได้หอมไม่ได้..เอ่อนั่นแล่ะเหมือนชีวิตของผมขาดอะไรไป วันแรกที่ผมมาที่นี่ลิลโทรหาผมแต่ผมไม่รับสายเธอเพราะผมยังน้อยใจเธออยู่ และนั่นก็เป็นครั้งเดียวที่ลิลโทรมาซึ่งผมก็รออยู่นะว่าลิลจะโทรหาผมอีกไหมเพราะถ้าลิลโทรมาอีกรอบผมก็จะยอมกลับไปแต่โดยดีแต่นี่ลิลกลับเงียบหายไปเธอคงไม่ห่วงผมหรอกมั้งว่าผมหายไปไหนตั้งหลายวั
