วันถัดมาดาริกาตื่นแต่เช้าตรู่ ปั่นจักรยานคู่ใจออกไปเก็บทานตะวันในไร่ เธอดื่มด่ำความสดชื่นของบรรยากาศรอบกาย สูดลมหายใจเต็มปอดจากนั้นใช้เวลาเก็บดอกไม้ราวเกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อเสร็จเตรียมตัวตวัดขาขึ้นรถ เสียงดังของชายหนุ่มซึ่งเลื่อนกระจกก็แทรกเข้ามา
“ดาว” นักรบเรียกชื่อดาริกา แววตาประกายหวานซึ้งจนสารถีหนุ่มอย่างหัสดินส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“คุยกับรบได้ไหม” เขาฉีกยิ้มทักแม้ผิวขาวเต็มด้วยรอยบาดแผล แต่คนหน้าหล่อก็ยังดูมีความสุขดี
“อืม ลงมาสิ” ด้านดาริกาเองก็อยากปรับความเข้าใจกับนักรบให้รู้เรื่อง เธอนอนคิดทั้งคืนคำตอบก็ยังปรากฏชัดในใจเหมือนเดิมว่ารักเขา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าของร่างสูงก็เปิดประตูลงจากรถอย่างเร่งรีบ และเพราะไม่ระวังทำเอาชายหนุ่มเกือบล้มคะมำหน้าเธอ
“ขอโทษ” นักรบยกมือเกาหลังคอแก้เขิน มาดขรึมที่เคยสร้างพังทลายลง เมื่อตอนนี้ดูสภาพตนเองประเมินได้ว่าไม่ต่างกับเด็กหนุ่มหัดรักเท่าไหร
