“เชนบังคับเราไม่ได้หรอก เราไม่ได้เริ่มต้นจากความรักนะเชน จะได้มาบังคับให้เราไปอยู่กับเชน ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากความผิดพลาด เชนจำคำนี้ไว้ให้มั่นสิ” เพียงเพ็ญก็เถียงกลับทันที เรื่องอะไรจะมาบังคับให้เธอไปอยู่กับเขา เธอไม่อยากขึ้นชื่อว่าปล่อยท้องเพื่อจับเขา เพราะคนอย่างเชนไม่ใช่ชาวบ้านรากหญ้าเหมือนเธอ แต่เขาเป็นถึงลูกชายมหาเศรษฐีที่คนอย่างเธอไม่มีวันไปยืนเคียงข้างเขาได้
“ทำไมจะบังคับไม่ได้ เราทำได้ทุกอย่างที่เราอยากทำ ที่ผ่านมาพราวคือเพื่อน แต่ตอนไปจากนี้ พราวคือภรรยาของเรา” เชนตอบกลับทันทีเช่นกัน เขาจะไม่ยอมหญิงสาวอีกแล้ว เพราะเขายอมครั้งนั้น มันเลยทำให้เรื่องมันบานปลายมาขนาดนี้
“อย่าทำให้เราต้องเกลียดขี้หน้าเชนได้มั้ย” เพียงเพ็ญถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ
“ไม่ว่าพราวจะว่ายังไง เราก็ยังยืนยันที่จะทำอย่างที่เราคิด” เชนยืนกรานเช่นเดิม
“งั้นก็เหนื่อยเปล่าที่จะมาทะเลาะกัน เชนอยากทำอะไรก็ทำเถอะ
