17
ฉันกลับมาที่บ้านของเขา ก็ฉันไม่มีที่ไปนี่บ้านพ่อกับแม่ แม่พิมก็ขายไปแล้ว ในชีวิตฉันตอนนี้ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านทั้งน้ำตา วิ่งขึ้นชั้นสองนอนฟุบหน้ากับเตียงนอนสะอื้นร้องไห้อย่างหนักหน่วง
"คุณแอนดริวใจร้าย ฮืออออ "
"อึก อึกๆ ฮืออออ ฮืออออ "
ตอนนี้หมอนที่ฉันฟุบหน้าร้องไห้เปียกหมดแล้ว ฉันปล่อยออกมาไม่มีกั๊ก
"ฮือออ อึก อึก ฮือออออ"
"หนูดี! หนูดีเป็นอะไร" เสียงคุณแอนดริว เขากลับมาทำไม ทำไมไม่อยู่กับยัยแอร์ซิลิโคนนั่น
"ฮืออออออ อึก ฮือออออ" ฉันปิดหูแล้วร้องหนักกว่าเดิม ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเขา
"หนูดีเป็นอะไร วิ่งหนีคุณแอนดริวทำไม แล้วนี่ร้องไห้ทำไมใครทำอะไรลุกขึ้นมาคุยกับคุณแอนดริวก่อน" เขายังมีหน้ามาถามอีก มันเป็นเพราะเขาทั้งหมดนั่นแหละ
"ไม่ต้องมายุ่ง! ฮือออ" ฉันสะบัดแขนออกเมื่อเขาสัมผัส
"หนูดี"
"ฮื้ออออ ฮืออๆๆ" ฉันร้องไห้ไม่หยุด ไม่รู้ทำไมมันถึงรู้สึกอยากร้องไห้
