14
"สมน้ำหน้า!" ฉันไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นแบบไหนตอนนี้แต่ก็คงยิ้มเยาะเย้ยฉันนั่นแหละ ฉันรีบเก็บเศษจานเศษอาหารอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากห้องทำงานเขา
ฉันลงมาข้างล่างเตรียมอุปกรณ์ขึ้นไปทำความสะอาดห้องทำงานเขา แต่ก็ต้องยืนร้องไห้ปล่อยน้ำตาออกก่อน มันเจ็บเหลือเกินเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ ฉันยืนร้องไห้จนพอใจถึงเดินขึ้นมาบนห้องทำงานเขาอีกครั้ง
ฉันลงมือทำความสะอาดอย่างเงียบๆโดยที่มีคนตัวโตนั่งทำงานอยู่ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ความรู้สึกทั้งความกลัว ทั้งเจ็บตีรวนไปหมด
เมื่อทำความสะอาดเสร็จฉันก็ลงมาทำกับข้าวให้เขาใหม่ เพราะตอนนี้ในหม้อเหลือแต่แกงฟักอย่างเดียว พอทำเสร็จฉันก็ยกถาดขึ้นไปที่ห้องทำงานเขาอีกครั้ง ถามว่าเจ็บมั้ย เจ็บ! ถามว่าโกรธมั้ย ก็มีบ้าง ถามว่าน้อยใจมั้ย น้อยใจ แต่ฉันไม่มีสิทธิ์นั้นไงและก็เป็นห่วงเขามากกว่า(นางเอกเกิ้น!!:ไรท์) ป่านนี้หิวแย่แล้วมั้ง
แอด~~
"หนูดีทำกับข้า
