“แซนดร้าไม่ใช่ลูกฉัน และไม่มีวันจะใช่” โทนี่ตะโกนลั่น
“คุณเสียงดังเกินไปแล้ว เดี๋ยวลูกกลับมาได้ยิน” ซินเทียกลัว ทว่าคนเป็นสามีหาได้หยุดไม่
“ทุกครั้งที่มองหน้าแซนดร้า รู้ไหมว่าฉันเห็นอะไร?...ฉันเห็นแต่ดวงตาเย้ยหยามของจอร์จ ใครๆก็ดูออกว่าดวงตาของจอร์จและแซนดร้ามีสีเดียวกัน ทุกครั้งที่เห็นหน้าของแซนดร้า…ฉันก็เห็นแต่ดวงตาของจอร์จที่ยิ้มเยาะความพ่ายแพ้ของฉันอยู่ตลอดเวลา” โทนี่สารภาพออกมาด้วยความเก็บกด ไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจใดๆให้ต้องปกปิดอีกต่อไป
แซนดร้าเกาะขอบประตู กลั้นเสียงสะอื้น ยืนตัวสั่น ร่างกายเบาหวิว เจ็บปวดกับคำพูดที่ได้ยินชัดทุกถ้อยวลี
‘20 ปีที่ผ่านมา เธอมีค่าเป็นแค่เพียงหลักฐานของความผิดพลาดในอดีตที่ผู้เป็นแม่ได้ก่อเอาไว้ โทนี่ที่เธอรักและเทิดทูนเขาในฐานะพ่อมาโดยตลอด…แท้จริงกลับไม่ได้รักเธอเลยหรือ เขาสารภาพออกมาชัดเจนว่ารังเกียจเธอที่เป็นลูกของชายชู้’
“จอร์จ...
