จ๊อกกี้ที่ควบขี่ม้า เขารั้งผมของเธอราวกับว่ามันเป็นแผงขนที่คอม้า พอใจที่ได้เห็นใบหน้าและศีรษะของเธอ ผงกพะเงิบอย่างสับสน
โทนี่นิ่งเงียบ เขาเกือบจะไม่หายใจ…ราวกับโลกทั้งใบกำลังจะหยุดหายใจไปพร้อมๆกับเขา รู้สึกได้เลยว่าโลกใบนี้มีไว้สำหรับผู้ที่แข่งแกร่ง นึกประชดประชันชีวิตว่าคนกล้าและไม่เกรงกลัวกับความดีเลวแบบจอร์จเท่านั้น ที่จะได้รับชัยชนะในทุกสิ่ง
โทนี่ได้แต่สบถด่าตัวเองว่า ‘แกมันไอ้ขี้แพ้…’
ขณะนั้นทุกๆอย่างรอบๆกายก็คล้ายจะหยุดนิ่งไปกับอาการชะงักงันของโทนี่ สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวคงมีเพียงแต่บั้นท้ายของจอร์จ ขยับขโยกอยู่ในแสงจันทร์สลัวที่สาดนวลแสงรางๆเข้ามาทางช่องหน้าต่างห้องนอนในเวลานั้น ความสว่างของแสงจันทร์ช่วยให้ภาพอัปยศ น่าอดสู ปรากฏชัดแก่สายตาของโทนี่โดยไม่ต้องการคำอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร
โทนี่ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจสั้นๆ วางเท้าแต่ละก้าวลงไปบนพื้นอย่างอดทน กัดฟันมองภาพนั้นจนเต็มส
