“เอาเป็นว่าผมจะเชื่อในสิ่งที่คุณพูดมา แต่ยังไงคุณก็ต้องจ่ายค่าปรับให้ผม โทษฐานที่คุณรับปากแล้วทำไม่ได้”
เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ โน้มศีรษะลงจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวย แววตาของเขาลุ่มลึกไม่บอกอารมณ์ใด ๆ แต่ก็ไม่ได้ดูใจดีเหมือนที่เขาสวมบทเป็นนายแบบกิตติมศักดิ์หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้
หัวใจของอัจจิมาเต้นระรัวเมื่อรู้ว่าเธอต้องจ่ายค่าปรับเป็นอะไร
เธอนั่งลงบนเก้าอี้นวม ปลายนิ้วนุ่มตามแบบฉบับของคนเป็นหมอลากจากหัวไหล่เรื่อยลงไปถึงปลายศอก ขนอ่อนบนหลังคออัจจิมาลุกเกรียว
พิธาวางแขนข้างหนึ่งลงกับพนักโซฟา เชยคางเรียวเล็กขึ้นก่อนจะออกคำสั่งที่ข้างหูของเธอ
“ถอดเสื้อผ้าออก” ดวงตาคมกริบทอประกายวาววับเหมือนดวงตาของเสือร้ายที่หมายกินเหยื่อ
อัจจิมาแตะลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง กลิ่นโคโลญจน์หอมละมุนผสมกับกลิ่นกายแบบคนเป็นหมอแทรกแซงเข้ามาในประสาทสัมผัส
ขณะเดียวกันสายตาของเขาก็เลื่อนลงมองกลีบปากหญิงสาว
