“ไหนตาคลื่น สารภาพกับแม่มาเดี๋ยวนี้!” เสียงแหลมของ ‘คุณนายวารี’ โพล่งเขียวขึ้น หลังจากลากลูกชายตัวดีออกจากห้องเด็กสาวซึ่งตนเองเห็นมาตั้งแต่เล็ก
“สารภาพอะไรค้าบ ผมไม่ใช่ผู้ต้องหา”
“อยากโดนตีใช่ไหม?”
“หรือแม่เป็นตำรวจ” คลื่นทำหน้าทะเล้นใส่มารดา ชายหนุ่มทรุดกายนั่งช้าๆ ราวกับเรื่องที่ท่านถามไม่ได้สลักสำคัญอะไร
“เอ๊ะ เรานี่!”
“โอเคค้าบ ผมรักน้ำค้าง แค่นี้ชัดเจนนะครับ” ชายหนุ่มว่าพลางยกมือสำนึกผิด ร่างสูงยืนขึ้นก่อนเคลื่อนกายนั่งข้างมารดา
“รักน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนทำไมไม่บอกแม่”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้…แต่รักมากๆ” ดวงตาคมกริบส่งสายตาเว้าวอน
“อย่าดุผมเลยนะครับ”
“แล้วเราแอบเข้าห้องสาวอย่างนี้ แม่เขาจะคิดยังไง”
“ก็ผม…”
“น้ำค้างก็เหมือนลูกสาวแม่ เพราะฉะนั้นคลื่นทำอะไรกับน้องไว้ต้องรับผิดชอบนะ” วารีมองหน้าลูกชายตัวดี หล่อนเข้มขรึมบอกเขาอย่างจริงจัง น้ำค้างเป็นเด็กสาวที่หล่อนรักและเ
