แกร๊ก~
“ไอ้สัด! นี่พวกมึงสองตัวยังอยู่กันอีกเหรอวะ!” ฉลามผงะ ก้าวถอยหลังทันทีที่ดันประตูเปิดแล้วพบไอ้สองตัวที่มาหาเขา มันยังรออยู่ที่เก่า ทั้งที่เขาคิดว่าพวกมันกลับกันไปแล้วด้วยซ้ำ
ลีโอละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ ชูถุงน้ำแข็งที่ละลายจนเป็นน้ำใส่หน้าไอ้หมาที่ติดผู้หญิงจนทิ้งเพื่อนทิ้งฝูง กล้าแม้กระทั่งเปลี่ยนพาสเวิร์ดห้องทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยบอกว่าอยากมาตอนไหนก็มา
ไอ้เหี้ยหลามแม่งโคตรเปลี่ยนเลยว่ะ มันไม่เหมือนเดิม!
“มึงแลดูหิวนะ จัดเหี้ยไรนานขนาดนั้นวะ” ท่อนแขนแกร่งดันตัวไอ้หน้าหมาออกห่าง จากนั้นก็สบตากับเด็กของมัน
เคยน่ารักสดใสยังไงขนมก็ยังเป็นแบบนั้น แฟนเพื่อนยกมือไหว้ มองหน้าเขาสลับกับไอ้ติณห์แบบอายๆ
“พี่ลีโอมานานแล้วเหรอคะ”
“ตั้งแต่ตอนที่หมามันบอกว่าแข็งแล้ว ก็ไม่รู้อ่ะนะว่าอะไรแข็ง สงสัยหัวมันมั้ง”
“หึ!” ติณห์ยกยิ้มที่มุมปาก มองสภาพของคนที่ปล่อยเพื่อนให้รอหน้าห้องสองชั่วโมงส่ว
