“ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมต้องกลัวคนพวกนั้นด้วย” ฉลามพยายามจะเดินหนี หวังคลายความหงิดหงิดที่กำลังมี ไม่ได้อยากอารมณ์เสียหรือมองเธอตอนที่อารมณ์กำลังร้อนแบบนี้
ทว่ามือเล็กยังคงกุมมือของเขาแน่น พยายามรั้งให้เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับเธอตามเดิม
“พี่หลาม…”
“ไม่เอาแบบนี้ พี่ไม่เห็นด้วย พี่เกลียดหน้ามัน”
“หนูมีเหตุผล”
“เราไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองไปยุ่งกับคนที่เราไม่ชอบนะขนม ใครมันจะเหี้ยก็ปล่อยให้มันเหี้ย เรื่องของมัน แค่ไม่ต้องไปยุ่งกับมันแค่นั้นก็พอ”
“…โกรธเหรอ” จากที่อารมณ์กำลังร้อนๆ เจอเธออ้อนคิดว่าไอ้หลามจะกล้าโวยไหม ก็ทำได้เพียงสบตากับคนที่มองเขาตาใส มองจนกว่าเธอจะบอกว่าเหตุผลของเธอคืออะไร
“รู้ว่าเป็นห่วง แต่เชื่อใจหนูได้ไหม”
“ขอเหตุผล?” ข่มความใจอ่อนที่ต้องยอมเธออยู่ร่ำไปเพื่อเอาความจริงจากปากของเธอให้ได้ ใช้สองมือดันร่างเล็กไปที่โซฟา กดเธอนั่งก่อนที่เขาจะนั่งยองๆ ลงตรงหน้าของเธอ
“
