แป้งหอมนั่งอยู่มุมห้อง สองแขนโอบกอดเข่าเอาไว้แน่น ใบหน้าที่อาบด้วยน้ำตาซบลงกับเข่า แต่กลับปราศจากเสียงสะอื้น เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่น มีเพียงร่างบางที่สั่นสะท้าน จากการกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้
เธอเสียใจ เสียใจที่เขมมองเธอเป็นคนแบบนั้น เสียใจที่เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด เสียใจกับคำพูดเหล่านั้น ที่ทำร้ายความรู้สึกของเธอ เขาคิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้นจริงๆ เหรอ เขาคิดว่าเธออ่อยผู้ชายไปเรื่อยอย่างนั้นหรือไง
หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบอย่างแปลกประหลาด แม้เธอจะเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่เธอกลับรู้สึกว่าเธอผูกพันกับเขมมานาน เหมือนรู้จักกันมาเป็นแรมปี
เขาทำให้เธอเชื่อใจ เขาทำให้เธอสบายใจ เขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เขาใจดีกับเธอ ทำให้เธออบอุ่น
จนทำให้เธอหายจากความกลัว และรู้สึกดีกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ อย่างสนิทใจ
เพราะฉะนั้น คำพูดของเขาที่เอ่ยออกมา จึงบั่นทอนจิตใจและความรู้สึกของ
