แบม...
เครื่องกำลังจะแลนดิ้งฉันตื่นเต้นมากเพราะฉันไม่ได้กลับไทยเกือบสิบปี ตอนนี้ฉันยืนรอกระเป๋าอย่างใจจดใจจ่อ ฉันหวังว่าจะไม่มีคนของพ่อมาเจอเพราะฉันไม่รู้ว่าพ่อรู้หรือไม่ว่าฉันกลับไทย พอได้กระเป๋าแล้วฉันรีบเดินไปแลกเงินเพื่อโทรหาบิวบอกว่าฉันถึงเแล้ว บิวบอกให้ฉันออกมารอเขาตรงประตูทางออกเขาบอกเลขทะเบียนรถและยี่ห้อรถสีรถ เขาจะไม่ลงมารับฉันเพราะเขากลัวคนของพ่ออาจจะจับตาดูเขาอยู่ก็ได้หลังจากที่รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่อังกฤษแล้ว
บนรถ...
"ผมดีใจที่พี่มาถึงอย่างปลอดภัย" เราสองคนสวมกอดกันด้วยความคิดถึง
"ขอบคุณนะบิวที่ช่วยให้พี่ได้กลับมา ถ้าไม่ได้บิวพี่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำยังไง" ฉันบอกน้องชายทั้งน้ำตา
"พี่มีปัญหาขนาดนี้พี่น่าจะบอกผมนะไม่ใช่เงียบแบบนี้ถ้าผมไม่โทรไปหาพี่ผมคงไม่รู้ว่าพี่กำลังจะคิดสั้น"
"พี่ขอโทษ พี่ไม่มีทางออกพี่ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม มันมืดแปดด้านไปหมด"
"แต่ตอนนี้พี่ไม่ต้องก
