วายุ...
ผมพาลูกกลับมาถึงบ้านป้าๆ แม่บ้านทั้งหลายก็ต่างพากันมารุมดูเด็กน้อยที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตักผมไม่ยอมลงไปไหนเลยแกคงไม่คุ้นกับใครที่นี่ผมก็เลยต้องกอดแกไว้เพื่อทำให้แกรู้สึกปลอดภัย
"ลูกคุณนกยูงแต่หน้าเหมือนคุณวายุจังเลยนะคะเนี้ย" ผมมึนกับคำพูดของป้าแม่ครัวก็แกเป็นลูกผมไหมก็ต้องหน้าเหมือนผมสิจะให้เหมือนใคร
"ป้านี่ก็พูดแปลกๆคุณหนูเป็นลูกสาวของคุณนกยูงกับคุณวายุจะหน้าเหมือนคุณวายุมันแปลกตรงไหน"
"ข้ารู้แล้วแค่แซวคุณวายุเฉยๆ เอ็งนี่ก็ ว่าแต่คุณหนูหิวไหมคะเดี๋ยวยายได้ไปทำให้เอาไหมคะ"
"เอาค่า"
"หนูหิวเหรอลูก" ผมถามลูกแกก็พยักหน้าเบาๆ
"พ่อขอโทษนะครับที่ไม่ได้ถามหนูเลย"
"ไม่เป็นไรค่าคุณพ่อ^^" ลูกยิ้มให้ผมรอยยิ้มของลูกสดใสมากสดใสเหมือนนกยูงเลย ผมแม่งโคตรรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ลูกหิวมาตลอดทาง คือบอกตามตรงว่าผมยังทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะต้องทำยังไงบ้างกับการเป็นคุณพ่อ คือไม่คิดว่าจู่ๆตัวเองจะมีลูก เ
