Bad...4
586 Words
Bad...4
เอ๊ะ!.....หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก มันเหมือนจะหลุดออกมาจากอก เมื่อมีบางอย่างอยู่บนเอวของเธอ
มือ? มือใคร? มือผู้ชาย? เมื่อมองไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยมสีเทาที่มีขนาดกว้างนั้นซึ่งในความคิดไม่ใช่หอพักของเธอแน่นอน ยิ่งการตกแต่งที่ดูดีมีสไตล์แล้วเธอมั่นใจล้านเปอร์เซนว่าห้องนี้ต้องเป็นห้องผู้ชายแน่นอน
กอบัวหันกลับมา มองคนที่เธอนอนอยู่ในอ้อมกอด เส้นผมสีน้ำตาลเข้มกรอบหน้าที่คมชัด จมูกโด่งรับกับคิ้วเข้มที่สีเดียวกับเส้นผม ปากกระจับสีเข้มได้รูป ซึ่งมองดูแล้วเป็นผู้ชายที่หล่อเอามากๆ
เธอหยิกที่แขนตัวเอง ความเจ็บมันทำให้เธอตระหนักว่าเธอไม่ได้ฝันไป ความคิดในหัวเริ่มลำดับเหตุการณ์ต่างๆว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร
ครืน...ครืน...ครืน เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูที่แผดเสียงร้องอยู่บนไนท์สแตนด์ ทำให้หญิงสาวที่กำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตื่นจากภวังค์ เธอรีบหลับตาทันทีเมื่อมือหนาที่โอบเอวเธอนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ
"อืม...ว่าไง"
"เอ่อ ผมขอโทษครับนายท่าน คือว่า...ผู้หญิงที่ผมไปรับเมื่อคืนไม่ใช่คนเดียวกันกับที่ทางเรานัดไว้ครับ เธอเพิ่งโทรมาหาผมบอกว่า เธอเกิดอุบัติเหตุนิดเหน่อยเลยทำให้ไปช้าครับ ผมขอ.."
"อืม ไม่เป็นไร" ไม่รอให้ปลายสายพูดจบ มือหนาจึงรีบตัดบทและกดวางทันที
ร่างกำยำลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองร่างเปลือยเปล่าที่นอนข้างกายเขาทั้งคืน
ปกติแล้วเขาจะไม่เคยแชร์ที่นอนกับใครเลย ทุกครั้งหลังเสร็จจากกิจกรรมเข้าจังหวะบนเตียงแล้วผู้หญิงทุกคนต้องกลับ เพราะเค้าเองก็ไม่ชินและไม่ชอบ ไม่เคยมีใครเลยที่จะได้ร่วมเตียงกับเขายันเช้า แล้วเธอเป็นใคร? ทำไมเค้าถึงยอมให้เธออยู่ได้ยันเช้า
ชายหนุ่มสะบัดหัวเบาๆไล่ความคิดที่กำลังคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เสียงน้ำจากเรนชาวเวอร์กระทบลงสู่พื้น ทำให้หญิงสาวแน่ใจว่าคงอีกนานที่คนข้างในห้องน้ำจะออกมา เธอใช่เวลานี้รีบลงจากเตียงเพื่อที่สวมใส่เสื้อผ้า แต่เธอต้องตกใจ เมื่อมินิเดรสหนังสีแดงเพลิงที่เธอใส่ของขวัญข้าวมามันขาดวิ่นจนไม่สามารถที่จะใส่อีกได้
เธอจึงถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาและหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำมาสวมใส่ ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กของตนเองแล้วรีบออกมาจากห้องนั้นทันที
เธอต้องตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาเจอกับชายชุดดำนับสิบที่ยืนอยู่ข้างหน้า หนึ่งในนั้นจึงเดินเข้ามาหาเธอ
"นายท่านให้ไปส่งคุณที่ไหนครับ"
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันกลับเอง"
พูดจบเธอรีบสาวเท้าออกจากตรงนั้นทันทีแม้จะเจ็บส่วนนั้นและปวดเมื่อยตามร่างกายมาก แต่เธอต้องรีบพาตัวเองออกไปให้พ้นจากที่นี่ ออกไปให้พ้นจากคนที่พรากพรหมจรรย์ของเธอ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนคนนั้นเป็นใคร
- Writer
