พันธะร้ายเมียบำเรอ

เส้นทางชีวิตที่เปลี่ยนผัน...1

"ผมไม่เป็นไรครับแม่ไม่ต้องห่วง ในเมื่อมันเป็นชีวิตของผม ผมก็ควรมีส่วนรู้ว่าผมจะกลับมามองเห็นอีกไหม" นักรบยังคงเชื่อมั่นเช่นนั้น ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมันก็คือชีวิตของเขา เขากล้าหาญพอที่จะรับรู้ความจริงที่จะเกิดขึ้นกับเขา เขาไม่อยากให้ใครมองเขาด้วยความสมเพช โดยเฉพาะไพลินแฟนสาวของเขา ที่เธอคงอยู่ในห้องนี้เหมือนกัน

"ลินฟังให้ก็ได้นะคะ" ไพลินเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเจื่อน นั่นเพราะว่าเธอเป็นห่วงเขา และก็กลัวว่าเขาจะไม่สามารถกลับมามองเห็นได้อีก ตอนนี้ในหัวสมองของเธอกำลังลังเลกับสถานการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้น เธอควรจะทำอย่างไรดี

"ไม่เป็นไรครับลิน ทุกคนไม่ต้องทำเหมือนผมเป็นคนพิการที่ไม่สามารถรับรู้อะไรได้ ปล่อยผมเถอะครับอะไรจะเกิดขึ้นมันก็ต้องเกิด" นักรบยังคงเชื่อแบบนั้น เขาไม่มีทางแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ยิ่งกับไพลินแล้วเขายิ่งไม่ต้องการ แสดงความอ่อนแอต่อหน้าเธอ

"คุณหมอพูดมาเถอะครับ ผมพร้อมรับฟัง" นักรบเอ่ยออกมาเสียงเด็ดขาด แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนกับการมองไม่เห็น แต่เขาก็ไม่มีทางที่จะหนีความจริง

"อาการของคนไข้ มีโอกาสกลับมาหายเป็นปกติแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความหวังเลย เพราะฉะนั้นเราคงต้องสู้กันอีกยาวๆ ครับ" แพทย์เจ้าของใครเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ แน่นอนว่านักรบมีโอกาสหายแต่มันเป็นเพียงแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น คนที่ได้ฟังถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าอาการของนักรบจะหนักเช่นนี้ แล้วสิ่งที่นักรบเป็นอยู่ตอนนี้นั่นก็คือสูญเสียการมองเห็นทั้งสองข้าง คนที่ตกใจยิ่งกว่าใคร ก็คงไม่พ้นไพลินที่เธอกลัวเหลือเกินว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนตาบอดไปตลอดชีวิต เธอจะทำอย่างไรดี นี่คือสิ่งที่เธอคิดอยู่ในหัวตลอดเวลา

นักรบก็อยู่ในอาการเครียดไม่ต่างกันเปอร์เซ็นต์การหายน้อยกว่าเปอร์เซ็นต์ของการตาบอดสนิท แต่เขาต้องเข้มแข็งให้ได้เพราะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้แม้จะรู้สึกหงุดหงิดจนอยากตายก็ตาม

"ถ้าไปรักษาตัวต่างประเทศล่ะคะหมอ" แม่เลี้ยงบัวตองรีบถามทันทีด้วยความเป็นห่วงบุตรชายต่อให้โอกาสหายจะน้อย แต่การไปรักษาตัวต่างประเทศมันน่าจะมีโอกาสหายมากกว่า นั่นทำให้ท่านตัดสินใจเอ่ยถามออกไป และก็เริ่มที่จะอยากย้ายบุตรชายไปรักษาที่ต่างประเทศ