IYONG kaba sa dibdib ni Raven ay hindi talaga mawala-wala. Para bang tatalon na ang puso niya anumang sandali.
“Raven, relax. Mabilis lang matapos ang araw na ito,” wika pa niya sa kaniyang sarili para mawala ang kaba sa dibdib. “Makakaraos ka rin,” dagdag pa niya.
Nang bumukas ang nakapinid na pinto ng simbahan ay tuluyan ng napigil ni Raven ang kaniyang paghinga. Lalo na nang makita niya na marami ring tao sa loob ng simbahan. Hindi tuloy niya alam ang kaniyang mararamdaman. Sari-sari.
Nang makabawi ay huminga na siya nang malalim. Kapag kuwan ay ngumiti dahil sa mga nakatutok na camera sa kaniya.
Naglakad na rin siya nang marahan papasok sa loob ng simbahan sa saliw ng musikang Everyday I Love You…
Ang mga mata niya ay hindi niya mapigilang ang pag-uulap nang makita niya sa kabilan
