หนึ่งปีผ่านไป_
ในบรรยากาศห้องนอนใหญ่ที่เคยเงียบสงบและเป็นระเบียบ บัดนี้เต็มไปด้วยของเล่นนานาชนิด รวมกระทั่งสิ่งของใช้สำหรับเด็กอ่อนวัยหกเดือนกว่า
"เดย์ตันหันมาทางนี้บ้างสิลูก" น้ำเสียงหวานพยามเกลี้ยกล่อมลูกชายในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ หลอกล่อด้วยของเล่นมีเสียง หวังเรียกความสนใจให้ลูกชายเอี้ยวตัวมาหาเธอบ้าง
แต่เปล่าเลย..เขากลับหัวเราะคิกคัก ยิ่งตวัดแขนป้อมๆ กอดคอวินเนอร์ ประหนึ่งคู่แฝดตัวต้องติดกันตลอดเวลา
"คงไม่ยอมหรอก" วินเนอร์ยิ้มพอใจ ยิ่งอุ้มลูกชายสุดที่รักแน่นแนบอกกว้าง ปล่อยโซเฟียเรียกร้องความสนใจจนน่าหมั่นเขี้ยว
"ใจร้ายเกินไปแล้ว อย่านี้ต้องให้อดนมซะให้เข็ด"
"หื้ม...รวมถึงพ่อด้วยหรือเปล่า" เสียงเข้มแซว
"ต้องอดทั้งคู่ค่ะ ชิ!...สำคัญแค่ตอนหิวเหรอ" เธออดจะฝังปลายจมูกเล็กซุกแก้มป่องไม่ไหว แล้วเขย่งปลายเท้าไปหอมแก้มตอบเพิ่ม
"เราจะงอแงงทั้งคู่ดีไหมนะ" เขาหันบอกลูกชาย แล้วเดย์ต
