หมับ! คนมีอารมณ์พลุ้งพล่านทั้งกายชาย รีบรั้งสองข้อมือเล็กมาพันด้วยสายเข็มขัดหนัง ไม่รอให้ร่างบางได้ตั้งตัวขัดขืนทัน
"คุณวินเนอร์..ไม่เอาแบบนี้นะ โซเฟียกลัว..." เธอร้องบอกเสียงสั่นพยามจะดิ้นหนีลงจากโซฟา แต่ก็ถูกคนตัวใหญ่กว่ากดทับด้านหลัง สองขาเรียวเล็กถูกรั้งอ้าออกกว้าง โดนสะโพกสอบตะโบมแทรกเข้า
"เวลาที่เอาผู้หญิงร่านๆ มันก็ไม่จำเป็นลีลา...เธอควรจะรู้ตัวไว้" ฝ่ามือหนาดึงถลกชายกระโปรงเดรสตัวสั้นขึ้นเอวคอด ฉีกกระชากเพนตี้ลายลูกไม้ดำขาดสะบั้น แล้วกรีดกรายปลายกนิ้วชี้ลงตรงร่องงาม
"อื้อ...จะเจ็บ" ใบหน้าสวยก้มซุกใส่หมอนอิงหวังเก็บเสียงน่าอาย ตอนถูกนิ้วชี้ล้วงเข้ารอยช้ำเดิมของเมื่อวาน มันยังเจ็บแสบทำน้ำตาเล็ดสองข้าง
เธอทั้งกลัวและเสียใจ มันไม่ต่างจากการเหยียดหยามทางร่างกาย แล้วยิ่งไปกว่านั้นหากคนหน้าห้องผ่านมาได้ยินเข้า จะกล้าไปเจอใครอีกหรือไม่
"ฉันจะถือว่าสงเคราะห์ให้แล้วกัน!"
ปั่ก!
"อ
