We use cookies
When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Your cookies settings
Strictly cookie settingsAlways Active
8. ไม่จำเป็นต้องลีลา
หมับ! คนมีอารมณ์พลุ้งพล่านทั้งกายชาย รีบรั้งสองข้อมือเล็กมาพันด้วยสายเข็มขัดหนัง ไม่รอให้ร่างบางได้ตั้งตัวขัดขืนทัน "คุณวินเนอร์..ไม่เอาแบบนี้นะ โซเฟียกลัว..." เธอร้องบอกเสียงสั่นพยามจะดิ้นหนีลงจากโซฟา แต่ก็ถูกคนตัวใหญ่กว่ากดทับด้านหลัง สองขาเรียวเล็กถูกรั้งอ้าออกกว้าง โดนสะโพกสอบตะโบมแทรกเข้า "เวลาที่เอาผู้หญิงร่านๆ มันก็ไม่จำเป็นลีลา...เธอควรจะรู้ตัวไว้" ฝ่ามือหนาดึงถลกชายกระโปรงเดรสตัวสั้นขึ้นเอวคอด ฉีกกระชากเพนตี้ลายลูกไม้ดำขาดสะบั้น แล้วกรีดกรายปลายกนิ้วชี้ลงตรงร่องงาม "อื้อ...จะเจ็บ" ใบหน้าสวยก้มซุกใส่หมอนอิงหวังเก็บเสียงน่าอาย ตอนถูกนิ้วชี้ล้วงเข้ารอยช้ำเดิมของเมื่อวาน มันยังเจ็บแสบทำน้ำตาเล็ดสองข้าง เธอทั้งกลัวและเสียใจ มันไม่ต่างจากการเหยียดหยามทางร่างกาย แล้วยิ่งไปกว่านั้นหากคนหน้าห้องผ่านมาได้ยินเข้า จะกล้าไปเจอใครอีกหรือไม่ "ฉันจะถือว่าสงเคราะห์ให้แล้วกัน!" ปั่ก! "อ
- Writer
- chap_listContents
- likeADD
