2. ทำหน้าที่
946 Words
"ค่อยๆ วางตรงนั้นจ๊ะ" ดาริณบอกทางโซเฟียขณะที่ช่วยจัดดอกไม้ใส่แจกัน เตรียมไว้บนตำแหน่งระลึกถึงบรรพบุรุษ
ท่านคอยมองกิริยาอ่อนหวานของร่างบาง ถูกสั่งสอนจนได้นิสัยราวกับผู้เลี้ยงดูยังไงอย่างนั้น
"ปีนี้คุณดาริณจะบินกลับไปนานเลยเหรอคะ?" เสียงหวานพูดขึ้น เมื่อมีคำถามหนักอยู่ในอกไม่กล้าแม้แต่จะบอกผู้มีพระคุณ
"ช่วงนี้โมนิก้าต้องพักฟื้นหลังคลอด ฉันคงต้องช่วยเลี้ยงลูกสักพักนึงเลยล่ะ"
"ให้โซเฟียติดตามไปด้วยดีไหมคะ จะได้มีคนคอยรับใช้คุณดาริณด้วย"
"หยุดห่วงฉันได้แล้วนะโซเฟีย มันใกล้ถึงเวลาที่หนูต้องออกไปใช้ชีวิตบ้างแล้ว มาขังตัวเองอยู่แต่ในนี้คงไม่ได้หรอก" ท่านเอื้อมมาจับมือเรียวบาง ให้โซเฟียวางกรรไกรและดอกไม้ลงใส่ถาด
"แล้วแม่ของโซเฟียล่ะคะ จะปลอดภัยดีใช่ไหม?"
"จ๊ะ ถึงเวลานั้นทุกคนต้องเคารพตามกฎอยู่แล้ว หนูไม่ต้องห่วงเรื่องนี้นะ"
"ขอบคุณคุณดาริณนะคะที่เลี้ยงดูโซเฟียอย่างดี ต่อให้วันนั้นจะมาถึงโซเฟียก็จะไม่ลืมบุญคุณเลยค่ะ" คนบอกขยับตัวไปโอบเอวผู้ใหญ่ที่นั่งสูงกว่า เธอรักไม่น้อยกว่ามารดาแท้ๆ ซึ่งเวลานี้ทุกคนยังตามหาไม่เจอ
ซ่าส์~
จนกระทั่งถึงเวลารับใช้เจ้านายอีกคนของคฤหาสน์ โซเฟียรีบขึ้นมาตามหน้าที่แม้จะไม่เคยอยากทำ เธอต้องคอยเตรียมน้ำอุ่นสำหรับแช่ตัวของวินเนอร์ในทุกวันตอนเย็น ราวกับทาสรับใช้คนนึงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณชาย" เสียงหวานเอ่ยบอก ทางร่างสูงที่นั่งตรงโซฟา สวมเพียงกางเกงสีดำตัวเดียว สูบพ่นควันสารนิโคตินลอยฟุ้ง เวลาที่เขาอยู่คนเดียวในชั้นส่วนตัวจะไม่มีการยุ่งย่ามจากใคร
"ทำหน้าที่ซะสิ" เสียงดุดันพูดขึ้น ตวัดก้นมวนบุหรี่ทิ้งในถาดแก้ว ถึงจะดีดตัวลุกขึ้นยืนโชว์ร่างบึกบึนและรอยสักน่ายำเกรง
โซเฟียค่อยๆ หรี่ตาลงเล็กน้อย ตอนมายืนเบื้องหน้าร่างสูง จัดการปรนนิบัติปลดหัวเข็มขัดออก ตามด้วยรูดซิปกางเกงขายาวลง
"ถ้าฉันเจ็บล่ะก็ เธอไม่ตายดีแน่!" นัยน์ตาคู่คมสีฟ้าอ่อนจ้องเขม็งใส่หน้าสวยที่แสร้งหลับตาเขินอาย เขากลับมองว่ามันคือมารยาของเธอเท่านั้น
"ขะขอโทษค่ะ แต่โซเฟียมองอยู่นะ" ความกระด้างอายไม่เคยชินสักครั้ง เวลาที่เห็นเบื้องล่างของวินเนอร์อวดความใหญ่โตผ่านเนื้อผ้าบางๆ สีดำ
มือเรียวบางรีบจัดการเปลื้องส่วนล่างให้เขา แม้จะหรี่ตามองสลัวแทบไม่เห็นอะไรเลย
"แต่วันนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"
"เปลี่ยนใจ?" หน้าสวยรีบเงยมองเสี้ยวหน้าหล่อ ปกติแล้วเขาต้องเดินตรงไปแช่ตัวในอ่างน้ำก่อน เธอถึงจะตามไปขัดตัวทีหลัง
"เธอต้องแก้ผ้าด้วย"
"ไม่ได้ค่ะ! มันไม่ได้อยู่ในคำสั่งคุณท่านนะคะ" เธอบอกเสียงแข็ง ทั้งอับอายที่มายืนต่อหน้าผู้ชายตัวเปลือย แต่ต้องทำเป็นใจแข็งไม่อ่อนไหว
"คิดดีๆ ถ้าจะขัดคำสั่งฉัน" เปลือกตาหนาเลื่อนกระพริบเบาๆ เปลี่ยนฉายแววตาอำมหิตให้คนมองรู้สึกกลัว
"แต่ทุกครั้ง ตัวฉันไม่ได้โดนคุณเลยนะ ไม่มีตรงไหนไปสัมผัสตัวคุณเลย" ทุกครั้งที่มาปรนนิบัติเธอระวังกิริยากับการกระทำอย่างดีตลอด
"ถอดเดี๋ยวนี้!!!" เสียงดุดันตวาดดังลั่น
"ค่ะ..." ความกลัวแล่นพล่านในใจดวงเล็ก ค่อยๆ เลื่อนมือมารูดซิปชุดเดรสข้างหลัง มันเป็นชิ้นเดียวแค่ปลดออกก็เผยเรือนร่างขาวบริสุทธิ์
เธอกล้ำกลืนทั้งน้ำตาเอ่อคลอ ถูกสายตาคมมองเหยียดหยามตามร่างกายที่หวงแหน
"ถอดออกทั้งหมดซะ! ขืนเธอยังชักช้าอยู่ ฉันจะเรียกคนอื่นให้มาช่วยดีไหม!" มือหนากระชากสายบราเซียร์ขาดดิ้นทำให้มันร่วงหล่นบนพื้น อวดโชว์เต้าเนื้ออกสวยได้รูป ยอดงามสีชมพูหวานแววเบ่งบาน
ลามลงมาที่หน้าท้องราบ แต่ติดตรงเพนตี้ลายลูกไม้ตัวบางที่ถูกรั้งไว้อย่างต่อต้าน
"พอแล้วได้ไหม...โซเฟียไม่อยากถอดแล้ว" เสียงหวานบอกทั้งน้ำตา ยกแขนเรียวเล็กปิดหน้าอกไม่ให้ถูกมอง ทั้งพยามรั้งมือหนาอีกข้างไม่ให้ยุ่งตรงจุดสงวนกลางกายสาว
"ได้! ไออะ..."
"ไม่ๆ ค่ะ โซเฟียจะถอดทั้งหมดเอง" พออีกฝ่ายจะตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท แล้วยิ่งเป็นชายหนุ่มที่เธอรู้สึกดีด้วย ยิ่งเกิดความอายและเสียใจ
มือบางรีบจัดร่นถลกเพนตี้ตัวจิ๋วลง เผยกลีบกุหลาบงามสีชมพูเย้ายวนปกปิดไรขนอ่อนพอร่ำไร
"นึกว่าฉันจะพิศวาสเธองั้นเหรอ? ...มันก็แค่ของไร้ค่าที่สุดที่ฉันเคยเจอ" ร่างสูงทิ้งถ้อยคำเสียดสี ถึงจะก้าวขายาวมุ่งตรงไปนั่งตัวในอ่างกว้าง มองออกนอกกระจกจะเห็นบรรยากาศไร่องุ่นในหุบเขา
"....." โซเฟียเดินตามมาทีหลัง เวลาถูกไอเย็นสัมผัสผิวบอบบางทำขนไรอ่อนลุกชูชัน สำหรับสตรีที่ไม่เคยมีชายใดมันกระด้างอายเกินจะมองหน้า
เธอมายืนข้างหลังร่างบึกบึน นำสบู่มากดปั๊มใส่ฟองน้ำ แล้วค่อยมาขัดบนผิวหนังของบนกายกำยำ
"อยากร่านมากไม่ใช่เหรอไง ทำไมไม่ลงมาอ่อยฉันในอ่าง?"
...................................
- Writer
