ล่ามรักอาจารย์หมอ (25+)

ลูกศร - ไม่เหลือใคร

13

[ลูกศร]

ไม่เหลือใคร

พี่ปริญหันกลับมามองหน้าฉันด้วยสายตาราบเรียบ ถึงแม้ใบหน้าเราจะใกล้กันแค่ไหน แต่สายตาของเขายังนิ่งสนิท

แต่เรื่องความหล่อเรื่องนี้ฉันปฏิเสธไม่ได้จริงๆ เขาหล่อมาก ตาของเขาสวยกว่าผู้ชายทุกคนที่ฉันเคยเห็น จมูกโด่งได้รูป และริมฝีปากก็สวยน่าจูบ...

ฉันเคลื่อนไปจ้องริมฝีปากคู่นั้น ใช้สมองอันหนักอึ้งนึกถึงสัมผัสที่เคยผ่านมา เคยจูบ เคยงับริมฝีปากล่าง และริมฝีปากคู่นั้นก็เคยมอบความสุขมหาศาลกลางหว่างขาของฉันจนเสียวสะบั้น

แต่แล้วริมฝีปากคู่นั้นก็เอ่ยบางสิ่งออกมา...

"คำพูดของเธอ น่าเกลียดกว่าอ้วกของเธออีกนะ..."

"นี่!"

ฉันชี้หน้าเขาทันทีอีกนิดก็เฉียดปลายจมูก แต่ทว่าสายตาเย็นชาคู่นั้นไม่สะทกสะท้านใดๆ เขาแค่เคลื่อนสายตาไปมองปลายนิ้ว และเคลื่อนกลับมามองหน้าฉันโดยไร้ความรู้สึก

'ติ๊ง~'

เมื่อประตูลิฟต์เปิดร่างสูงก็หันหลังเดินออกไป แต่ฉันรีบกดปุ่มไว้ยื้อเวลาอีกนิด เพื่อทำเรื่องที่โง่ที่สุดในชีวิตที่เคยทำ

ใช่ ฉันกำลังแกล้งเป็นลม...

เท้าเริ่มเซไปข้างๆมือทาบผนังลิฟต์ดังปึง! ที่ทำเสียงดังเพื่อให้เขาได้ยิน และเมื่อพี่ปริญยอมหันกลับมาก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง ฉันก็ค่อยๆทรุดนั่งลงกับพื้นที่น่าขยะแขยงนั่น และหลับคอพับลง

'ตึก ตึก ตึก'

มีเสียงรองเท้าก้าวเข้ามาในลิฟต์ กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวเริ่มชัดขึ้น... รวมถึงเสียงลมหายใจที่ถอนออกมาบางเบา มันใกล้จนฉันเดาได้ว่าเขานั่งยองๆลงตรงหน้า และเริ่มโน้มมาหา

"จิ้งจก..."

"O_O"

"กรี๊ดดดดดดดด"

ฉันไม่สนสี่สนแปดโผไปหาเขาอย่างรวดเร็วแล้วรีบชักขากลับ นั่งพับเพียบอยู่กลางลิฟต์สวมกอดเขาหน้าแนบอกพลางกวาดตามองรอบๆทั้งกลัวทั้งขนลุก จิ้งจกมันเป็นสิ่งที่ฉันรังเกียจที่สุดในโลก มันอยู่ไหน? คอนโดราคาขนาดนี้ปล่อยให้มีจิ้งจกได้ไง!

"มันอยู่ไหน อยู่ไหน บอกมานะ! มันไปไหนแล้ว!"

เขาไม่ตอบ มีแค่ฉันคนเดียวที่ทั้งกอดทั้งมองรอบๆไม่วางตา จนสุดท้ายรู้ว่าตัวเองโดนหลอก จึงหันไปมองหน้าพี่ปริญขวับจนสบตากับเขา

สองแขนยังกอดอยู่แบบนั้น...

ผู้ชายคนเดิมที่คุ้นเคยกัน แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกแปลกๆขึ้นมา...

"นี่หลอกฉันเหรอ?"

"อย่าทำแบบนี้อีก กลับไปซะ"

ว่าจบเขาก็แกะมือฉันออกแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งฉันนั่งโง่งมอับอายอยู่บนพื้นลิฟต์สกปรกคนเดียวจนประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลงอีกครั้ง

สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายฉันก็โมโหฟึดฟัดจำใจลุกขึ้นยืนโซเซ และลากเท้าที่สวมรองเท้าส้นเข็มไปกดลิฟต์ลงไปที่ชั้นหนึ่งซึ่งเป็นชั้นล็อบบี้

'ติ๊ง~'

"คุณลูกศรใช่ไหมครับ"

ฉันก้าวออกมาจากลิฟต์เจอกับพนักงานใส่สูทเซ็ตผมเรียบมายืนดักรอ อะไรกัน... นี่ถึงขั้นแบล็กลิสต์กันเลยเหรอ

"ใช่ฉันเอง มีอะไร?"

"คุณหมอปริญเรียกบริการคนขับรถให้คุณครับ คุณดื่มมาคงขับรถไม่ไหวใช่ไหมครับ..."

ฉันลอบหัวเราะเหอะ ก็ไม่ได้ใจด้านใจดำนี่

"ไม่เป็นไรฉันขับได้ ฉันสร่างเมาแล้ว"

"เอ่อ... คือ"

ความอ้ำอึ้งของพนักงานและสภาพฉันตอนนี้ทำให้ฉันเริ่มหงุดหงิด

"นี่ ยืนบื้ออยู่ทำไม? ฉันใช้บริการฝากจอดรถ และรถฉันทะเบียนxxxx ไปขับรถมาฉันจะกลับบ้าน!"

"ครับๆ"

พนักงานรีบหันกลับและเดินเร็วๆกลับไปที่ล็อบบี้ ก่อนที่จะยกหูโทรศัพท์ประสานงานอย่างร้อนรน ส่วนฉันเดินไปนั่งไขว่ห้างรอที่โซฟา

จนสักพักมีคนเอากุญแจรถมาให้ฉัน รถถูกขับมาจอดที่หน้าประตูแล้ว โชคดีที่ยังเช้ามากไม่มีคนพลุกพล่าน ฉันจึงใช้โอกาสนี้รีบสับรองเท้าส้นเข็มที่สมบุกสมบันของตัวเองเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ และรีบขับกลับบ้านทันที

แต่...

ไม่ถึงบ้าน...

•••♡•••

โรงพัก

"คุณเมาแล้วขับนะครับ รู้ไหมว่ามันอันตราย ดีนะที่ชนตู้ไปรษณีย์ถ้าชนคนขึ้นมา..."

"ก็ไม่ชนคนไง ฉันแค่วูบหลับไปแป๊บเดียว จะปรับเท่าไหร่ ค่าเสียหายกี่บาทก็พูดมา"

"นอกจากปรับ ตามกฎหมายเราต้องฝากขังคุณหนึ่งวัน หรือไม่ก็จนกว่าคุณจะสร่างเมาครับ"

'ปึง!'

ฉันตบโต๊ะจนคนทั้งโรงพักหันขวับมามอง

"รู้ไหมว่าฉันลูกใคร"

"รู้ครับ รู้ดีเลยครับ คุณลูกศรทายาท ZER Group แต่คุณต้องเข้าใจว่าเราเป็นตำรวจ เกิดเหตุขึ้นแบบนี้เราต้องทำตามหน้าที่ครับ"

"จะให้ฉันไปนอนในห้องขังสกปรกๆนั่นฉันทำไม่ได้หรอกนะ! จะเอาเงินเท่าไหร่ว่ามา!"

ฉันปวดท้ายทอยเพราะหลับในหักพวงมาลัยไปชนกับตู้ไปรษณีย์ที่ตั้งโง่ๆอยู่ริมถนน ตัวมีแต่คราบไวน์ที่ย้อนออกมาจากคอตัวเอง ถ้าต้องถูกขังในสภาพนี้ฉันจะทำให้โรงพักนี้ฉิบหายวายป่วงเลยคอยดู

"แต่กฎหมาย..."

"ฉันถาม...ว่าจะเอาเท่าไหร่"

"ไม่ได้จริงๆครับ"

"งั้นคุยกับพ่อฉัน พ่อ..."

"ถ้าเป็นคุณเซอร์ ท่านบอกให้ผมทำตามกฎหมายครับ"

คุณพ่อ!!!

ฉันมีพ่อไปทำไมเนี่ย!!!

ความโมโหของฉันทำให้สร่างจากความเมาและความง่วง ฉันกัดฟันถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะคว้ามือถือออกมากดโทรหาคนที่เอ่ยถึงเมื่อกี้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวพร้อมระเบิด

CALLING | DAD

(ว่าไงลูกศร)

"คุณพ่อทำแบบนี้ทำไม ช่วยหนูได้ทำไมไม่ช่วยคะ"

(เราไม่ใช่เด็กแล้วนะลูกศร)

"คุณพ่อ!"

(บอกกับพ่อมาตลอดไม่ใช่เหรอว่าโตแล้ว รับผิดชอบตัวเองได้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ลูกศรต้องรับผิดชอบตัวเอง ทำผิดก็ว่าไปตามผิด)

"แต่มันเป็นห้องขังนะ จะไม่ใจร้ายกับลูกสาวที่ทำขึ้นมาหน่อยเหรอ?!"

(พ่อต้องวางแล้ว สงบสติอารมณ์แล้วจะรู้ว่าเราทำอะไรผิด)

"คุณพ่อ!"

พอคุณพ่อตัดสายฉัน ฉันก็โทรไปหาคุณแม่ แต่ท่านไม่รับสายเลย ฉันเชื่อว่าคุณพ่อต้องเป็นคนบงการเมียไม่ให้รับสายอีกคน

ส่วนลูกโซ่ยัยนั่นโทรไม่ติดตามนิสัยของนาง ถ้านอนอยู่ยัยนั่นจะเปิดโหมดห้ามรบกวนหนีทุกสิ่งทุกอย่าง ใครตายก็รอตื่นก่อนเถอะถึงจะรับรู้ ส่วนเพื่อนฉันพวกนั้นไม่มีใครรับสายสักคน ที่ดื่มๆกันมาอาจจะเมาและนอนหมดสภาพกันอยู่

ใช่...

คุณหนูไฮโซอย่างฉันต้องไปนั่งอยู่ในห้องขังจนกว่าจะสร่างเมา และแอลกอฮอล์เป็นศูนย์...

"จะโทรหาใครอีกไหมครับ"

ฉันกลอกตามองบนเอนพิงพนักเก้าอี้ ตอนนี้ฉันไม่นึกถึงใครเลยนอกจากเขา ผู้ชายที่อยู่กับฉันทุกสภาพ ผู้ชายที่ไม่เคยว่าที่ฉันเมาเละเทะแต่คอยกวาดล้างเช็ดถู คอยเป็นราชรถขับรถให้ คอยอุ้มฉันขึ้นเตียง เช็ดตัว เช็ดอ้วก ปลุกไปเรียน ไปรับไปส่ง ทำทุกอย่างให้ฉัน...

ฉันจึงเข้าไลน์อีกครั้ง มือสั่นใจชาเล็กน้อย ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าไลน์ถูกบล็อกอยู่ แต่ก็อยากพิมพ์ทิ้งไว้...

LINE | P.RIN 911

Ls. : share location

Ls. : เพราะพี่ไม่ยอมให้ฉันเข้าไปล้างหน้า ฉันเลยหลับในขับรถชนและโดนตำรวจจับ รู้สึกผิดด้วยนะ พี่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้

•••♡•••

[Special Part]

ที่ลูกศรโทรหาน้องสาวไม่ติดเพราะเธอกำลังเร่งโทรหาใครบางคนต่างหาก ก่อนหน้านี้ลูกโซ่แอบฟังพ่อของเธอคุยโทรศัพท์ จนได้ยินบางอย่างเข้า

'เราไม่ใช่เด็กแล้วนะลูกศร'

'บอกกับพ่อมาตลอดไม่ใช่เหรอว่าโตแล้ว รับผิดชอบตัวเองได้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ลูกศรต้องรับผิดชอบตัวเอง ทำผิดก็ว่าไปตามผิด'

คนตัวเล็กเกาะขอบประตูชะเง้อเข้าไปในห้องทำงาน พ่อของเธอกำลังวางสายแล้วยกมือนวดหว่างคิ้วอย่างเคร่งเครียด คนเป็นพ่อลำบากใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่ก็อยากให้ลูกสาวได้เรียนรู้ถึงผลลัพธ์ที่ทำอะไรตามอารมณ์ตัวเอง

"เกิดอะไรขึ้นคะ" คนเป็นแม่ถาม

"ลูกศรเมาแล้วขับ ขับรถชนตู้ไปรษณีย์ ตอนนี้โดนตำรวจจับที่ สน.xx" ลูกโซ่ยกมือปิดปาก พร้อมกับแม่ของเธอที่ยกมือทาบอกด้วยความตกใจ แต่ขณะนั้นมือถือที่วางอยู่ก็แผดเสียงดังขึ้นมาจนคนเป็นแม่หันไปมอง และตั้งท่าจะเดินไปรับ

แต่ถูกสามีคว้ามือไว้ก่อน

"อย่ารับ อยู่เฉยๆ"

"อะไรคะ? ลูกเราจะเป็นอะไรไหม ฉันจะไปหาลูกค่ะ ฉันเป็นหมอนะลูกเราเกิดอุบัติเหตุต้อง consult"

"ไม่ต้อง ฉันถามตำรวจแล้วลูกศรไม่ได้รับบาดเจ็บ บางอย่างลูกศรต้องเรียนรู้ ลูกเราไม่ใช่เด็กๆที่จะโอ๋ทุกอย่าง ฉันแค่ให้ตำรวจฝากขังไว้สองชั่วโมงเดี๋ยวไปรับ"

ฝาแฝดคนน้องรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เกิดขึ้นและถูกขังไว้สองชั่วโมง ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อของเธอกับลูกศรต้องย่อยยับแน่ๆ คนตัวเล็กรีบวิ่งขึ้นบันไดกลับห้อง กดโทรหาคนสำคัญที่อาจจะช่วยได้และทำให้ลูกศรอารมณ์ดีขึ้น ก่อนที่สงครามเย็นจะเกิด

(ครับ)

"พี่ปริญคะ ช่วยพี่ลูกศรด้วย พี่ลูกศรขับรถชนแถวๆคอนโดพี่ และโดนตำรวจจับด้วยค่ะ พี่ลูกศรต้องการพี่นะคะ"

(...) ปลายสายเงียบ

"พี่ปริญ ยังอยู่ไหมคะ"

(น้องลูกโซ่ รู้เรื่องพี่กับลูกศรด้วยเหรอครับ...)

ปริญถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ต่างจากอีกคนที่ร้อนรนยืนไม่ติดเพราะเป็นห่วงพี่สาว

"รู้ค่ะ คุณพ่อก็รู้ คุณพ่อกำลังดัดนิสัยพี่ลูกศร ลูกโซ่ไม่อยากให้พี่ลูกศรเข้าไปอยู่ในห้องขัง พี่ปริญช่วยไปดูพี่ลูกศรได้ไหมคะ ประกันออกมาหน่อยนะ ถ้าปล่อยให้ฝากขังแบบนั้นพี่ลูกศรกลับบ้านต้องทะเลาะกับคุณพ่อแน่ๆ พี่ลูกศรต้องหนีกลับอังกฤษอีก และไม่กลับมาอีกแน่ๆ"

(...)

"พี่ปริญ..."

(ขอโทษด้วยครับ พี่คงช่วยอะไรไม่ได้)