ลูกศร - เจอกันอีกครั้ง
1415 Words
6
[ลูกศร]
เจอกันอีกครั้ง
ถ้าเป็นแบบนั้นเพราะฉันยิ่งดูตลกขึ้นไปอีก
"หึ ไม่คิดเลยนะว่าคนฉลาดเรื่องวิชาการจะซื่อบื้อเรื่องผู้หญิงขนาดนี้"
เนออนกะพริบตาปริบๆถือแก้วไวน์ค้างไว้ พิตต้าอ้าปากเหวอ ส่วนได๋ได๋ยกมือทาบอก ทุกคนนิ่งค้างอยู่แบบนั้นจนฉันลอบถอนหายใจ
"เป็นอะไร? ผีอำรึไง"
"พะ พระเจ้า ฉันเพิ่งเคยเห็นคนกล้าด่าอาจารย์ปริญ"
ฉันขมวดคิ้ว
"ทำไม? ก็ไม่ได้เป็นลูกพระยานาหมื่นอะไรนี่"
"ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่พี่หมอปริญอ่ะน่าเกรงใจ ตำแหน่งเอยมันสมองเอย และตอนนี้ความนิ่งของเขาก็คือโคตรน่าเกรงขามอ่ะ ขนาดพี่แทนยังไม่กล้าเล่นหัวเพื่อนตัวเองเลย แนะนำๆพี่แทนคือแฟนฉัน เธอไม่รู้จักเพราะเรียนหมอคนละม.กัน"
เนออนอธิบาย ทว่าฉันยกไวน์ดื่มหมดแก้วอย่างหงุดหงิด จะอะไรกันนักกันหนาก็แค่หมอเซ็กซ์จัดคนหนึ่งที่ข้ามขั้นไปเป็นอาจารย์
"ถ้าสำหรับฉันผู้ชายคนนั้นเฉยๆ เก่งแค่เรื่องบนเตียง"
ทุกคนเบ้ปากเป็นสระอิ
"จ้า~ เดี๋ยวเจอตอนนี้จะใจสั่น" ไวน์แก้วใหม่ของฉันถูกยกขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะยิ้มตอบที่มุมปากพวกจิตอ่อนเรื่องผู้ชาย
"ก็มาสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าหลังจากที่ฉันทิ้งไป และพวกเธอว่าปังกันเนี่ย มันจะขนาดไหน"
"อุ๊ย!"
อยู่ๆมือของพิตต้าก็จับแขนฉันหมับ! ฉันหันไปมองมือนั้นทันที และกัดฟันพูดกับเธอเสียงลอดไรฟัน
"เอามือของแกออกไป"
พิตต้าหันมาแล้วรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว มือขาวๆโบกพัลวัน
"โทษๆลืมไป แต่แก... พูดถึงก็เสด็จเลย"
"ใครวะ" เนออนถามแล้วชะเง้อมองไปที่ฝั่งทางเข้า ซึ่งฉันไม่ได้สนใจยกไวน์ดื่มต่อ แต่เมื่อเนออนหันกลับมาเท่านั้นแหละ ยัยนั่นก็สะดีดสะดิ้งเหมือนลิงโดนน้ำร้อน
"ว้ายๆ อยากจะกรี๊ด พี่หมอปริญ อาจารย์ปริญ ผัวเก่าลูกศรมา>[]<"
ฉันที่กำลังวางแก้วไวน์ชะงัก มือจับแก้วไว้อยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน อยู่ๆก็ตัวแข็งขึ้นมาเป็นบ้าอะไรล่ะเนี่ย ส่วนยัยเนออนบอกว่าเขาเป็นผัวเก่าฉัน อยากตายรึไง แค่คนเคยได้กันร้อยกว่าครั้งใครเขาเรียกผัว
"ลูกศร"
"ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ" ฉันลุกขึ้นจากโซฟาโดยไม่มองหน้าใคร แม้แต่ฝั่งทางเข้าก็ไม่ชายตามองด้วยซ้ำ จากที่สำรวจร้านมาก่อน ฉันพอจำได้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน จึงเร่งเดินสับรองเท้าส้นเข็มท่ามกลางความสลัวไปที่นั่นโดยเร็ว
ไม่ได้หนีใคร
แค่จะมาเติมลิปสติก
แต่ดันเจอกับ...เขา
สองปลายเท้าฉันชะงักเราสองคนเผชิญหน้ากัน แต่เขาตัวสูงมากขนาดฉันใส่รองเท้าส้นเข็มสี่นิ้วสายตายังอยู่แค่ระดับอก ฉันไม่อยากเป็นคนขี้ขลาดจึงเงยขึ้นจนเราสบตากัน ถ้าภายนอก... เขาก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือแววตาว่างเปล่าที่ไม่มีความคุ้นเคยใดๆ
"หวัดดี... พี่ปริญ"
"..."
อย่าว่าแต่คำทักทาย สายตาที่มองหน้าฉันยังเบือนไปทางอื่น ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินหลบและผ่านฉันไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ฉันเคยบอกว่าหอมตลบอบอวลอยู่ตรงนั้น
จริงๆมันไม่ได้กลิ่นแรง... ต้องดมซอกคอของเขาถึงจะได้กลิ่น แต่ตอนนี้กลิ่นอยู่ที่ปลายจมูกฉันนี่เอง และไม่มีทีท่าว่าจะจางไปง่ายๆ
ฉันยืนนิ่งอยู่นับนาทีและถอนหายใจหนักๆ แอบหน้าชาเหมือนกัน เพราะนี่ไม่ใช่เขาเลย ไม่เลยสักนิด
สุดท้ายฉันก็เดินไปล้างมือในห้องน้ำเติมลิปสติก ก่อนจะยืนมองตัวเองในกระจกอย่างหงุดหงิดในใจ ใครๆก็บอกว่าฉันสวยขึ้น คนที่ชอบฉันจนแทบบ้าอย่างเขาไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง
หรือตายด้าน?
คงจะเจ็บมากสินะ
ฉันถอนหายใจออกมา จากนั้นกดฝาลิปสติกปิดและยัดมันใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำผ่านความสลัวและเสียงเพลงไปที่โซฟาที่เพื่อนๆนั่งอยู่
ทว่าพื้นที่ค่อนข้างชันเป็นขั้นบันได ยืนจากตรงนี้มองลงไปเห็นหมดว่าโซฟาตัวไหนมีคนนั่ง สายตาฉันมองผ่านกลุ่มเพื่อนไปโดยปริยาย โซฟาที่อยู่ต่ำลงไปติดๆกันคือเขาคนนั้น
เขามากับกลุ่มเพื่อนนั่งหันหลังอยู่ แน่นอนถ้าฉันกลับไปนั่งที่ตัวเอง ตำแหน่งสายตามันไม่พ้นแผ่นหลังของเขาแน่นอน
แต่เมื่อฉันเดินกลับไปนั่งที่ด้วยสีหน้าปกติ เพื่อนๆก็พร้อมใจมองหน้า และยักคิ้วหลิ่วตาให้กันยุกยิก
"เห็นนะ... เห็นว่าคุยกัน"
"อะไร?" ฉันถามกลับห้วนๆ
"คุยอะไรกันบ้างอ่ะ" ฉันยกขาไขว่ห้างคล้ายจะเมินคำถามของเนออน แต่จะปล่อยเบลอและบอกว่าเขาไม่คุยด้วยก็เสียชื่อลูกศรหมด
"ไม่ได้คุยอะไร เพราะไม่มีอะไรต้องคุย"
แล้วพวกนั้นก็เหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเคลื่อนสายตามามองฉันอีกคน ดวงตาทั้งสามคู่มองอย่างพร้อมเพรียงราวกับนัดหมายมาอย่างดี
"อ้อโอเค ดื่มๆ เอาให้เมาไปเลย ฉันไปส่งแกเอง ฉลองการคัมแบ็กของตัวแม่ ตัวมัม ตัวให้นมบุตร ตัวหักอกผู้ชาย ฮ่าๆ"
ได๋ได๋ยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นมาไล่ชนกับเพื่อนๆทุกคน ฉันยกดื่มทันทีแต่แก้วมันใสไม่ได้ตั้งใจมอง ตามันดันเห็นแผ่นหลังเขาพอดี
เขานั่งดื่มเงียบๆขณะที่เพื่อนคุยกัน จากนั้นก็รับโทรศัพท์ใครก็ไม่รู้
ต้องมีคนคุยบ้างล่ะ
เชื่อฉันสิ
"ลูกศร ไวน์แกหมดแก้วไปนานแล้วนะ" ฉันลดแก้วลงแล้ววางไว้บนโต๊ะ
"ฉันแค่ดมกลิ่นไวน์"
"คิดถึงกลิ่นไวน์ขนาดนั้นเลย?"
พิตต้าจีบปากจีบคอถาม แต่เธอได้คำตอบแค่ปลายหางตาของฉัน บรรยากาศหลังจากนั้นก็ครึกครื้นตามปกติที่กลุ่มของเราอยู่ด้วยกัน แต่ที่ไม่ปกติ... คือฉัน
บ้าเถอะ! ยิ่งเขาไม่สนใจฉันก็ยิ่งสงสัยและหงุดหงิด สายตามันไปเองทุกครั้งที่ยกแก้วขึ้นดื่ม
ไวน์จึงไหลลงคอมากกว่าทุกครั้ง แก้วแล้วแก้วเล่าจนหมดขวด แต่อดีตคู่นอนที่ฉันหักอกไม่แม้แต่หันมา เขาคุยกับเพื่อนนับคำได้ แต่ดื่มบ่อยไม่ต่างจากฉัน
"ลูกศร"
"ฮะ..." ฉันหันไปตอบพิตต้าที่นั่งข้างๆเสียงเบา ใช่ ฉันรู้ตัวว่าไม่ไหวแล้วแต่ก็ยังจะดื่มต่อ
"ลูกศรเมาแล้วนะนั่น กลับเถอะได๋ได๋" เนออนบอกคนข้างกาย
"โอ๊ยฉันก็เมาแล้วอ่ะ พี่หมอปริญญญญ ไปส่งสุดที่รักของพี่ที อุ๊บ!"
เนออนแทบจะกระโจนไปปิดปากได๋ได๋ ไม่แปลกหรอกที่ได๋ได๋จะเรียกหาเขา เพราะเมื่อก่อนเขาเป็นคนอุ้มฉันส่งถึงเตียงและถอดเสื้อผ้าเช็ดตัวให้ จากนั้นเราก็กินกันชุดใหญ่
แต่แอลกอฮอล์ที่มอมเมาฉันอยู่ทำให้ริมฝีปากฉันกระตุกยิ้มออกมา และแน่นอนว่าความกล้าไม่สนหัวใครมันประทับร่างจนฉันกล้าทำสิ่งที่ไม่ควรทำ
ฉันผุดลุกขึ้นยืนมองลงไปที่โซฟาข้างล่าง ฉันไม่ต้องการอะไรเลยนอกจากเอาชนะที่เขาหักหน้าฉันหน้าห้องน้ำ
"แกจะไปไหนน่ะ!" เนออนถามขึ้นมา ฉันปรายตามองเธอเล็กน้อยแล้วไหวไหล่
"ก็ให้ผัวเก่าไปส่งไง"
___________
*** เรื่องปมต่างๆในครอบครัวจริงๆไม่มีอะไรมากค่ะ อยากให้อ่านจอยๆกัน ไรท์ไม่ได้เอาเรื่องปม Secret of Evil ความลับนางมารร้าย(เรื่องพ่อแม่ลูกศร) มาใส่เท่าไหร่ ตัวละครโตขึ้นอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป ตามบริบท
คาแรคเตอร์ตัวละครเป็นแบบนี้ ไม่ต่างจากคนปกติเราๆที่มีดีไม่ดีบ้างปะปนกันไปคับบบ 💗
- Writer
