บ่วงปรารถนานายหัวเมฆินทร์

ถูกหลอก

ตอนที่ 2

เขาตรงมารั้งร่างอันบอบบางของปรายฟ้าให้นอนลงบนเตียงผ้าใบที่อยู่บนดาดฟ้าเรือ ปรายฟ้าพยายามดิ้นรน แต่เธอก็ไม่อาจสู้แรงเขาได้

“ปล่อยฉันนะ!” ปรายฟ้าตะโกน

“เงียบน่า!!..อยู่เฉย ๆ แล้วจะมีความสุขเอง” ชายหนุ่มตวาด

เขาพยายามเปลื้องชุดบอดี้สูทของเธอ ปรายฟ้าพยายามดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดกำลัง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรี แต่ทันใดนั้นเอง ปรายฟ้าก็เหลือบไปเห็นแสงไฟของเรือลำหนึ่งที่กำลังแล่นเข้ามาใกล้ หล่อนจึงรวบรวมแรงที่มีอยู่ถีบไปยังหน้าอกชายคนดังกล่าวจนเขากระเด็นออกไป ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปที่หัวเรือ เมื่อปรายฟ้าเห็นเรืออีกลำไม่รู้ว่าของใคร เธอจึงตัดสินใจกระโดดลงจากเรือทันที ถึงแม้จะรู้ว่ามันอันตราย แต่เธอก็ไม่อาจทนอยู่บนเรือลำนี้ได้อีกต่อไป

ร่างของปรายฟ้ากระแทกลงบนผิวน้ำอย่างแรง หล่อนจมลงไปในความมืดมิด ความเย็นของน้ำทะเลทำให้ปรายฟ้ารู้สึกชาไปทั้งตัว

เธอพยายามว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่แรงของเธอกลับเหลือน้อยเต็มทีจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมลงไปในห้วงเหวลึก

“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!!!” ปรายฟ้าตะโกนสุดเสียงขณะมองเห็นเรืออีกลำ ชายหนุ่มเจ้าของเรือชะงัก ก่อนจะมองเห็นร่างหญิงสาวที่พยายามตะเกียกตะกายร้องขอให้เขาช่วยเหลือ

“บ้าเอ๊ย!!!” เขาอุทาน และรีบแล่นเรือเข้าไปใกล้

“ช่วยด้วย!” ปรายฟ้าตะโกนอีกครั้ง ทันใดนั้นเอง เธอก็รู้สึกถึงมือแข็งแรงที่เอื้อมมาคว้าตัวเธอเอาไว้ เมฆินทร์ลงน้ำมาช่วยพาเธอขึ้นไปบนเรือของเขา

ปรายฟ้าไอสำลักน้ำทะเลและหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บและความหวาดกลัว เมฆินทร์ห่อหุ้มร่างของเธอด้วยเสื้อแจ็กเก็ตของเขา ก่อนจะจ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งช่วยเหลือเธอด้วยความเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้น คุณหนีมาจากเรือลำนั้นใช่มั้ย” เขาถาม เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ก่อนจะพยักหน้าตอบ

“ค่ะ พวกคนบนเรือกำลังจะรุมโทรมฉัน” ปรายฟ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง เธอเล่าถึงแฟนหนุ่มที่เธอคบหาอยู่ และบอกว่าเขาเป็นคนล่อลวงเธอมาบนเรือ และพยายามให้เพื่อน ๆ ของเขาข่มขืนเธอทีละคนเมฆินทร์กำหมัดแน่น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“สารเลว” เขาคำราม

เขาหันไปมองเรือยอชท์ลำนั้น แต่เรือลำนั้นก็ได้แล่นออกไปไกลแล้ว

“ไม่ต้องห่วง” เมฆินทร์บอกปรายฟ้า

“ผมจะพาคุณไปแจ้งความ” ปรายฟ้าส่ายหน้า เธอรู้ว่ามันคงไม่มีประโยชน์

“ปล่อยมันไปเถอะค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่ว

จากนั้นร่างของปรายฟ้าก็สั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บและความหวาดกลัว น้ำทะเลที่เย็นเยียบกัดกินผิวหนังของเธอ ความทรงจำอันเลวร้ายยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ภาพของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่พยายามล่วงละเมิดเธอ เสียงหัวเราะเยาะเย้ย และความรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีกัดกินใจเธอจนแทบเสียสติ

ทันใดนั้นเอง ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง เมื่อเมฆินทร์ห่อหุ้มร่างของเธอด้วยวงแขนแกร่งของเขา ชายหนุ่มประคองเธอไว้ในอ้อมแขน ราวกับปกป้องเธอจากอันตรายทั้งปวง

ปรายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขา แสงจันทร์เริ่มสาดส่องลงบนใบหน้าคมเข้มของเมฆินทร์ เผยให้เห็นโครงหน้าหล่อเหลาที่ราวกับเทพบุตร ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาเป็นห่วง ราวกับว่าเธอเป็นสิ่งล้ำค่าที่เขาต้องทะนุถนอม

ในวินาทีนั้นเอง ปรายฟ้าก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหล่อได้ถูกใจเธอเท่านี้มาก่อน เขาเป็นใครกันนะ แต่ในยามนี้ เธอรู้สึกอบอุ่นจนอยากไปอยู่กับเขา

ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจของปรายฟ้า มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา ราวกับว่าเขาเป็นเกราะกำบังที่ปกป้องเธอจากอันตรายทั้งปวง เธออยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ และอยากจะอยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอดไป