“แกมีชีวิตที่ดีก็ดีแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้ได้”
“แต่ถ้าแม่ไม่ไหว แม่บอกหวานนะ”
“อืม”
มารดาของแสนหวานรับคำไปอย่างนั้นทั้งที่ความตั้งใจก็คือไม่คิดจะทำให้แสนหวานลำบากกายและลำบากใจอีกแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกละอายใจต่อการกระทำที่ผ่านมา แต่อย่างน้อยก็รู้สึกดีที่ได้ปกป้องลูกจากคนอย่างพุฒาได้ ถึงแม้จะเป็นวิธีการที่ดูทำร้ายจิตใจของแสนหวานไปบ้างก็ตาม
สองแม่ลูกต่างเช็ดน้ำตาให้ตัวเองอย่างเงียบๆ พอน้ำตาเริ่มเหือดแห้งแสนหวานก็ลุกจากโซฟา
“แม่ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวตรงนี้หวานจะจัดการให้เอง เสร็จแล้วหวานก็จะกลับเลย”
มารดาของแสนหวานพยักหน้าก่อนจะลุกจากโซฟาบ้าง ขยับเท้าเดินได้สองสามก้าวก็หันกลับมาหาแสนหวานที่เดินไปหยิบที่ตักขยะกับไม้กวาด
“ถ้าไม่จำเป็นอย่ามาที่นี่อีก ฉันกลัวว่าพุฒาจะกลับมาซึ่งเป็นตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้ามีอะไรแกก็โทร.หาฉันก็แล้วกัน”
มารดาของแสนหวานขยับเท้าอีกครั้งหลังจากพูดขบ กำลังจะเดินเข้าห้องนอนก
