แสนหวานกลับมาที่โต๊ะทำงานตอนบ่ายโมงตรงไม่ขาดไม่เกิน เก็บกระเป๋าใส่ลิ้นชัก สำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานของบารเมษฐ์ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก…ก๊อก…
“เข้ามา”
เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตแสนหวานจึงพาตัวเองเข้าไปด้านใน ตากลมสวยเหลือบมองตรงมุมโซฟารับแขกเห็นว่าอาหารบนโต๊ะถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้หลินจื่ออี้ก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
“หวานมาเก็บจานค่ะ ว่าแต่มิสเตอร์หลินกลับไปแล้วหรือคะ”
“ใช่”
แสนหวานพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินมาเก็บจานใส่รถเข็นด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่นานก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย
“หวานจะออกไปแล้วนะคะ คุณเมษฐ์ต้องการอะไรไหมคะ”
แสนหวานหันไปถามบารเมษฐ์ที่เธอไม่ทราบว่าเขามองมาที่เธอตั้งแต่เมื่อไร ตั้งแต่ตอนที่เธอเดินมาเก็บจานหรือเขาเพิ่งจะมองมาตอนที่เธอหันไปหาเขาเธอเองก็ไม่แน่ใจนัก ทว่าแววตาลุ่มลึกของเขาที่มองกันทำแสนหวานเผลอใจสั่นอย่างช่วยไม
