4.3
1110 Words
แสนหวานใช้ยางรัดผมที่บารเมษฐ์ให้มามัดขอบกางเกง ลองดึงจนแน่ใจว่ากางเกงจะไม่หลุดหากเธอปล่อยมือ เมื่อเห็นว่ากางเกงกระชับดีแสนหวานก็ปีนขี้นเตียง วางศีรษะทุยลงบนหมอนใบเขื่อง ดึงผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมร่างพลางคว้าหมอนหนุนที่เหลืออีกใบมากอด
“เรากำลังจะเป็นบ้า”
แสนหวานพึมพำ ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตของตัวเองขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม แสนหวานไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลยสักนิด รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ตอนที่คุณสิรดาบอกว่าให้เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้รินรดี และยิ่งรู้สึกแปลกมากกว่าเดิมตอนที่บารเมษฐ์หยิบยื่นยางรัดผมมาให้เธอ
มันแปลกจนแสนหวานไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลยสักนิด
แสนหวานไม่รู้ว่าความรู้สึกหน่วงๆ ในอกนี่คืออะไรกันแน่ ครุ่นคิดอย่างหนักและพยายามหาคำตอบอยู่พักใหญ่ สุดท้ายแสนหวานก็ค้นพบว่าที่เธอรู้สึกแบบนั้นคงเพราะอาจจะเป็นห่วงเจ้านายมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง เห็นทีเธอคงต้องจัดการความรู้สึกเป็นห่วงเจ้านายจนเกินพอดีแล้วจริงๆ
ตอนที่บารเมษฐ์ตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าก็ไม่เจอแสนหวานแล้ว ปกติชายหนุ่มมักจะตื่นราวๆ เจ็ดโมงเช้าเป็นประจำทุกวัน ทว่าก็ยังช้ากว่าคุณเลขาฯ ที่พอเขาตื่นขึ้นมาก็เห็นแค่ผ้าปูที่นอนที่เรียบตึงและผ้าห่มที่ถูกพับเก็บอย่างเป็นระเบียบที่ปลายเตียง
“อย่าบอกนะว่าใส่ชุดที่เอายางมัดขอบกางเกงกลับห้อง”
คิดได้แบบนั้นบารเมษฐ์ถึงกับส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ที่โต๊ะเล็กข้างเตียงขึ้นมาแล้วกดโทร.ออก ถือสายรออยู่พักใหญ่ปลายสายก็ไม่กดรับ ทำเอาคิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีขมวดแน่น
“ทำไมไม่รับสาย”
บารเมษฐ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดไม่พอใจสักเท่าไร แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้โทร.ซ้ำ และเชื่อว่าหากแสนหวานเห็นสายที่ไม่ได้รับของเขาอีกฝ่ายต้องรีบโทร.กลับมาแน่นอน บารเมษฐ์เลยตัดสินใจไปอาบน้ำก่อนระหว่างรอแสนหวานติดต่อกลับมา
“คุณเมษฐ์”
ออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นสายที่ไม่ได้รับของบารเมษฐ์โชว์หราอยู่บนหน้าจอแสนหวานก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างครุ่นคิด ร่างบางยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำตอนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.ออก รอจนกระทั่งสายถูกตัดเข้าสู่ระบบรับฝากข้อความ
“อ้าว คุณเมษฐ์โทร.มา แต่พอเราโทร.กลับก็ไม่รับ เป็นอะไรของเขา”
แสนหวานย่นจมูกด้วยความงุนงง ก่อนจะไปแต่งตัวเธอเลยตัดสินใจส่งข้อความทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายแทน
คุณเมษฐ์มีอะไรหรือเปล่าคะ
แสนหวานส่งข้อความให้บารเมษฐ์ก่อนที่จะไปแต่งตัว ราวสิบห้านาทีก็แต่งตัวเรียบร้อยในชุดลำลองแบบสบายๆ เพราะวันนี้หญิงสาวตั้งใจจะพักผ่อนอยู่ห้อง กำลังจะเดินไปนั่งเล่นที่โซฟาตรงหน้าทีวี เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน แสนหวานหยิบมือถือขึ้นว่าเห็นว่าเป็นเบอร์ของบารเมษฐ์ก็รีบกดรับสาย
“ค่ะคุณเมษฐ์”
“ทำไมรีบกลับ ไม่รอให้ผมไปส่ง”
“หวานไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณเมษฐ์ค่ะ”
“แล้วคุณก็ใส่ชุดที่ต้องมัดขอบกางเกงด้วยยางรัดผมกลับไปงั้นเหรอ”
แสนหวานไม่ได้หูฝาด เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เล็ดลอดมาจากปลายสายให้ได้ยิน ก่อนที่จะเลือนหายไปในชั่วเสี้ยวนาที
“หวานไม่ได้ใส่ชุดคุณเมษฐ์กลับมาเสียหน่อยค่ะ หวานซักตากไว้หลังห้องต่างหาก แล้วหวานก็ใส่ชุดที่หวานใส่เมื่อคืนกลับมาเพราะหวานซักตากเอาไว้”
แสนหวานอธิบายละเอียดยิบ เธอไม่ได้ใจกล้าพอที่จะใส่เสื้อผ้าของเขาออกมาจากคอนโดฯ หรอกนะ แถมยังเป็นเสื้อผ้าที่หลวมโคร่งแบบนั้นอีกต่างหาก คนที่จะทำแบบนั้นมีอยู่คนเดียวคือคนบ้า
“งั้นก็แล้วไป ผมกลัวว่าคุณใส่ชุดของผมไปกางเกงจะไปหลุดกลางทาง มันคงเป็นภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไร”
“คุณเมษฐ์!”
ที่เคยบอกว่าอยากหยุมหัวบารเมษฐ์แสนหวานไม่เคยพูดเล่น ก็ดูแต่ละคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเขาสิ เธอยกให้เขาเป็นเจ้านายที่น่าหยุมหัวที่สุดแห่งปีไปเลย และปีต่อๆ ไปก็คงเป็นบารเมษฐ์ที่ครองตำแหน่งนี้อย่างที่ไม่มีใครมาโค่นตำแหน่งเขาลงได้
“เรียกแต่คุณเมษฐ์คุณเมษฐ์อยู่นั่นคุณไม่เบื่อบ้างหรือไงกันแสนหวาน”
“แล้วคุณเมษฐ์จะให้หวานเรียกว่าอะไรล่ะคะ” แสนหวานบอกเสียงกระแทก
“แล้วคุณอยากเรียกผมว่าอะไรล่ะ”
คำพูดแสนยียวนนั้นมีความเจ้าเล่ห์ซ่อนเร้นทำเอาคนฟังอย่างแสนหวานเผลอใจสั่นอย่างช่วยไม่ได้ บารเมษฐ์จงใจแกล้งเธออีกแล้ว ไม่รู้ว่าช่วงนี้ท่านประธานของเธอกินยาผิดขนาดหรือลืมเขย่าขวดก่อนกินยากันแน่ทุกอย่างถึงได้ดูผิดแปลกไปหมด
“งะงั้นหวานจะเรียกคุณเมษฐ์ว่าคุณบารเมษฐ์ก็แล้วกันค่ะ”
ถูกอีกฝ่ายปั่นป่วนจนหัวหมุน ระบบการประมวลผลของคุณเลขาฯ คนเก่งก็รวนไปหมด ที่นึกได้ก็คงจะมีแค่คำนั้นที่ใช้เรียกอีกฝ่ายน่าจะเหมาะสมที่สุด บางที…บางทีบารเมษฐ์คงไม่อยากให้เธอเรียกชื่อเล่นของเขาเพราะมันจะดูสนิทสนมกันเกินไปกระมัง
“เรียกบารเมษฐ์มันยาวเกินไป”
“ละแล้วคุณเมษฐ์…เอ่อคุณบารเมษฐ์จะให้หวานเรียกว่าอะไรล่ะคะ”
เรียวปากอิ่มเม้มแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักยามที่รอคอยว่าปลายสายจะตอบกลับว่าอย่างไร และคำตอบที่ได้รับทำให้ก็ทำให้แสนหวานลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ ร่างบางชะงักกึกราวกับถูกจับแช่อยู่ในธารน้ำแข็ง
“เรียกบารเมษฐ์มันยาวไป เรียกผมว่าที่รักก็พอ”
- Writer
