หลังจากที่ผมกับไอ้คาลตัดสินใจคบกัน ชีวิตของผมก็ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ผมแทบจะห่างสนามบอล ห่างเพื่อนฝูงไปเลยเพราะติดไอ้คาลมาก พอเลิกเรียนปุ๊บผมก็รีบมุ่งตรงกลับบ้านไปกอดมันทันที ไอ้คาลเองมันก็ทำตัวน่ารักขึ้นทุกวัน
เรายังคงทำทุกอย่างแบบเดิมที่เคยทำ ไอ้คาลมันเคยดูแลผมดียังไง ทุกวันนี้มันก็ยังทำอย่างนั้น แต่ที่เพิ่มเติมคือมันกล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกภายในใจให้ผมรับรู้
“แมนกระดาษหยังหนิ” (นี่กระดาษอะไรวะ)
ไอ้แคนหยิบกระดาษโน้ตที่แปะบนชีทในกระเป๋าของผมขึ้นมาดูด้วยสีหน้าสงสัย
“ตั้งใจเรียนนะครับ แอะ!! กูสิฮาก” (ตั้งใจเรียนนะครับ แหวะ! กูจะอ้วก)
มันว่าพร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอม
“บู้ยว่ะ เบิ่งหน้ามันซือ ๆ จังซั่นมันกะโรแมนติกเติบนึงอยู่เด้เนาะ” (ดูหน้ามันซื่อ ๆ อย่างนั้นมันก็โรแมนติกของมันอยู่นะเนี่ย)
ไอ้ปึ๊ดแย่งแผ่นกระดาษในมือไอ้แคนไปดูพร้อมกับออกความคิดเห็น
“สูไปฮอดขั้นได๋กันแล้ววะ สี่กันล่ะไ
