“เซียงหลับยัง”
ไอ้คาลสะกิดไหล่ผมเบา ๆ ขณะที่เรามานอนเรียงกันอยู่ที่พื้น เพราะบนเตียงถูกพวกไอ้แคนยึดครองไปเป็นที่เรียบร้อย
“ยัง เสียงกรนดังว่าแมนท่อรถฮ่างกูสิหลับได้อยู่ตี้”
(ยัง เสียงกรนดังซะยิ่งกว่าท่อรถพัง กูคงจะหลับลงอยู่หรอก)
ผมตอบกลับอย่าหงุดหงิด
ไอ้พวกเวรนี่มันเป็นภาระจริง ๆ กินจนเมาแอ๋ลำบากผมกับไอ้คาลต้องแบกขึ้นมานอนชั้นบนไม่พอ พวกมันยังมาแย่งที่นอนผมอีก มันน่าโมโหมั้ยล่ะครับ
“นอนได้มั้ย ขยับขึ้นมานอนหนุนบนแขนกูมา”
มันว่าพร้อมกับสอดแขนรอดคอผมเพื่อรั้งหัวขึ้นไปหนุนบนต้นแขนแกร่ง
บ่คือดอกครับคันผมกับบักคาลสิเอากันอยู่เฮือน เบิ่งทรงเจ้าที่เลาคือสิบ่โอเคปานได๋ แต่ผมบ่ยอมแพ้ง่าย ๆ ดอก คันเอากันอยู่นี่บ่ได้ กูไปเอาหม่องอื่นกะได้วะ
(คงไม่โอเคหรอกครับถ้าผมกับไอ้คาลจะมีอะไรกันอยู่บ้าน ดูท่าทางแล้วเจ้าที่แกคงไม่ชอบเท่าไหร่ แต่ผมไม่ยอมแพ้ง่าย ๆหรอกนะ ถ้าเอากันอยู่นี่ไม่ได้กูไปเอาที
