“พี่ไทเปลองทานอันนี้สิคะ” จีจี้ตักแกงส้มชะอมกุ้งสดให้กับชายหนุ่มและทำตาปิ๊ง ๆ ให้
ไทเปสำลักข้าวแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ แล้วมองหน้าของยัยตัวแสบนีน่าที่มองมาที่เขาและยิ้มให้เขาตลอดเวลา
เขากระอักกระอ่วนแต่จะขอปลีกตัวออกมาก็ได้แต่เพราะไม่อยากเสียหน้าจึงตักข้าวเข้าปากและต้องทำตาโตเพราะไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวที่ดูก๋ากั่นโตจากเมืองนอกเมืองนาจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้แถมเป็นอาหารไทยอีก
“อร่อยไหมคะ นีน่าทำสุดฝีมือเลยนะคะ”
“งั้น ๆ ก็พอกินได้” ไทเปตอบด้วยสีหน้านิ่ง ๆ และไม่ชม ถึงแม้อาหารจะอร่อยเกินคำว่าพอใช้ได้ก็ตาม
“พอใช้ได้อะไรกันค่ะ ติช่าขอเรียกพี่ว่าไทเปเหมือนยัยจีจี้นะคะ ยัยนีน่าเห็นแบบนี้เป็นแม้บ้านแม่เรือนนะคะ เรียนก็จบหลักสูตรการทำอาหารมาโดยตรงเลยนะคะ มิชลินยังต้องเรียกหาเลยค่ะ” ติช่ากล่าวชมเพื่อนและยกนิ้วโป้งให้ไทเปเห็นว่าเพื่อนเธอเก่งขนาดไหน
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ไทเปเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ
“ดูค
