“ฮึก อึก” ไทเปมองดวงตาคู่สวยที่ภายในดวงตาคลอหน่วยไปด้วยน้ำตา จากตอนแรกที่ทำเสียงขรึมเขาก็ต้องลดลงเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นน้ำตาของเธอ
“นีน่าพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจดุนีน่า บอกพี่มาทีว่าโกรธอะไรพี่” นีน่าหันมาตามน้ำเสียงอ่อนโยนที่ช่วยปลอบประโลมหัวใจของเธอให้รู้สึกดีขึ้น จากตอนแรกที่งอนและโกรธเขามันเริ่มเบาทุเลาลง
“พี่ปล่อยให้นีน่ารอพี่ นีน่ารอทานข้าวกับพี่ทุกวันพี่ก็รู้นิ” เสียงสะอื้นเปล่งเสียงออกมา ร่างหนาจึงเข้าไปจูบซับน้ำตา และกอดปลอบเธอ
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกนีน่าก่อน ต่อไปพี่จะบอกนีน่าทุกครั้งถ้าพี่จะกลับดึก”
“สัญญานะ”
“พี่สัญญา นอนนะคนดีดึกมากแล้วดูสิตาบวมเป็นไข่ห่านแล้ว พรุ่งนี้สาย ๆ พี่จะพาไปข้างนอกกับพี่”
“ไปไหนคะ” เธอหยุดร้องไห้ และหันตะแคงข้างมามองใบหน้าหล่อ
“ความลับ เลิกร้องไห้ได้แล้ว และนีน่าครั้งต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะพี่เป็นห่วง ถ้านีน่าเป็น
