EP.1 พิเศษใส่ไข่หรือใส่ใจดีคะ2/2
969 Words
“น้องพริกคะ...อีปัณณ์อยู่หลังสุดแต่เลือกทักก่อนเลยนะ แซงคิวไม่ได้นะคะ” นั่นคือพี่รินคนสวยที่แซ่บสะเดิดมาก ๆ ฉันชอบพี่เขาและพี่เขาเป็นคนตลก
“พี่รินของแบบนี้เขาเรียกว่าหล่อเลือกก่อนค่ะ”
“ไม่ใช่หล่อเลือกได้เหรอครับ” พี่ปั้นที่ยืนข้างพี่รินรีบมาสมทบพร้อมกับแซวฉัน
“โถ...พี่ปั้นคะ...คือหนูไม่อยากให้พี่มีปัญหาครอบครัวกันหรอกนะคะ แต่พี่ปั้นควรรู้เอาไว้ว่าพี่รินนะเลือกผู้ชายคนไหนก็ได้ มีแฟนแล้วก็อย่ามาขายขนมจีบมั่ว ๆ นะ ทั่วมหาวิทยาลัยนี้ยิ่งเด็กคณะของหนูเพื่อน ๆ หนูมองพี่รินตาไม่กะพริบเลยแหละ เดี๋ยวจะหาว่าพริกไม่เตือน”
“สวย?” พี่รินเลิกคิ้วถาม
“แปลกต่างหาก”
แล้วเสียงหัวเราะด้านหลังจากเฮียปุณณ์ก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงโวยวายของพี่ริน
“ไอ้พริก...เดี๋ยวเถอะ!”
“โอ๋ ๆ...รักดอกจึงหยอกเล่น ว่าแต่รับอะไรดีคะ”
“ของพี่เหมือนเดิมนะ ส่วนไอ้แฝดถามมันเอง” พี่รินรีบสั่งแล้วรีบหลีกทางให้กับเฮียทั้งสองของฉัน
อ่าไม่สิ...เฮียปัณณ์ของฉันคนเดียว ส่วนเฮียปุณณ์ฉันเข้าไม่ถึง ฉันว่าเฮียปุณณ์ดุไปสำหรับฉันนะ แต่ถ้าเป็นเฮียปัณณ์คือสเปกเลย
หล่อเรี่ยราดมาก
“ของเฮียเอาไข่พะโล้แยกนะแล้วก็ผัดพริกแกง”
เอาล่ะฉันรีบให้พี่หยี่ตักให้ทันที จะได้คิวต่อไป
“เฮียปัณณ์จะรับข้าวราดแกงหรือพริกแกงคนสวยดีคะ” แน่นอนว่าวันนี้ท่องมุกหยอดหนุ่มมาแล้ว
“นี่สวยแล้ว?”
โอ้โห...เฮีย...นี่ไม่สวยแบบไหนจะสวย บางทีฉันก็ไม่แน่ใจว่าเฮียตาไม่ถึงหรือว่าฉันตาบอดกันแน่ที่ไปหลงรักคนปากไม่ดีอย่างเฮีย
“เฮีย...สวยกว่านี้ก็นางฟ้าแล้วนะคะ”
“ไม่ยักรู้ นางฟ้านิยมสวยแปลก ๆ กัน”
โอ๊ย...นี่เจ้าพ่อเกียร์คณะวิศวะประทานคนเหี้ยให้ฉันจริงดิ นี่ไม่เจอแค่ไม่กี่วันปากหมาไม่เบาเลย พูดอะไรก็พูดได้นะ แต่ว่าอีพริกไม่สวยนี่เคืองมาก ถ้าเป็นคนอื่น ๆ ฉันเอามือฟาดหน้าไปแล้ว แต่ถ้าเป็นเฮียฉันยินดีทำโทษเฮียโดยให้เอามือฟาดก้นฉันแทน
อิอิ...เด้ง ๆ เลย
แต่เอาเถอะเห็นว่าหล่อจะให้อภัยสักครั้งก็แล้วกัน
“เฮียตาไม่ดี ว่าพริกไม่สวย” ฉันไม่ยอมแพ้ เมื่อคืนฉันอ่านบทความบอกว่าหากคนเราทำอะไรซ้ำ ๆ กัน 21 วันสิ่งนั้นจะติดเป็นนิสัยและชินกับการมีสิ่งนั้น
ดังนั้นหากฉันจีบเฮียปัณณ์ 21 วันเฮียต้องชินกับการมีฉันจีบทุกวัน และจะรู้สึกขาดอะไรไปหากฉันหายไปและหันกลับมามองฉันเอง
มันต้องได้ผลสิ
วันนี้คือ Day 1 ต้องสู้สิ
“เลิกจีบฉันได้แล้ว ฉันไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า” เฮียปัณณ์บอกด้วยสีหน้าเอือมระอากับสิ่งที่ฉันทำ แต่ฉันทำเป็นมองไม่เห็น
“ยังไม่ได้ลองเลยนะคะ จะรู้ได้ยังไงว่าไม่ชอบ”
“ถ้าไม่ชอบคือไม่ชอบ ก็เหมือนของกินอะไรที่ไม่ชอบก็จะไม่กิน”
“โหยย...เฮียทำไมทำร้ายจิตใจพริกอย่างนี้ล่ะ นี่พริกรักเฮียหลงเฮียมาตั้งหลายปีเลยนะ” ฉันโอดครวญแต่เฮียกลับทำหน้าขรึมใส่
“แล้วก็ไอ้ที่ไปลูบเกียร์แล้วตกบ่อน้ำจนหายไปเป็นอาทิตย์นี่หายหรือยัง”
หูกระดิกบอกเลย นี่เฮียใส่ใจฉันชัด ๆ
“คิดถึงเหรอคะ”
“มะเหงกนี่” เฮียไม่พูดเปล่าจะแจกมะเหงกฉัน จริง ๆ ทำไมใจร้ายกับคนสวย
“เฮียรู้เหรอ...เป็นห่วงใช่ม๊า...ปากแข็งบอกไม่รักไม่ชอบ แต่รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับพริกเลยนะ นี่ถ้าไม่ใช่คนที่รักพริกที่สุดจะเป็นใครไปได้อีก”
ฉันรู้สึกดีใจที่เฮียสนใจฉันขึ้นมาบ้างแล้ว แม้จะเล็กน้อยก็เถอะ แต่เฮียไม่ให้ฉันฝันกลางวันเลยสักนิด
“น้างามพริ้งบอก”
(T^T) ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด
จบกัน...นี่สินะเรียกฝันสลาย นอกจากจะอับอายแล้วยังขายหน้าอีกด้วย ตอนนี้ไม่ได้เป็นเมียเฮียแล้วชีวิตก็ยังเหี้ยอีก เฮียปัณณ์รู้แล้วคนอื่นจะเหลือเหรอวะถามจริง แม่งามพริ้งขายลูกสาวชัด ๆ
เฮ้อ!
ฉันก้มหน้าเศร้ากำผ้ากันเปื้อนแน่นอย่างเจ็บปวดหัวใจ นอกจากฝันสลายแล้วหัวใจก็อยากหายไปด้วย
“เอาพริกแกงหมูกรอบพิเศษ” เฮียเห็นฉันเงียบไปครู่หนึ่งจึงสั่งข้าว แต่ทว่าเลือดนักสู้อีพริกมันยอมกันไม่ได้
จากใบหน้าเศร้า ๆ ก็งัดขึ้นมาสบตาเฮียปัณณ์ ขยิบตาจากการกรีดอายดอลลี่แบบพี่สาวจีน จากนั้นก็หยอดมุกเสี่ยว ๆ กลับ
“พิเศษใส่ไข่หรือใส่หัวใจของพริกลงไปด้วยดีคะ” ไม่พูดเปล่าฉันยังยืนบิดไปมาอย่างขวยเขิน ทั้งที่จริงคือการแสดงทั้งนั้น อยากให้เฮียปัณณ์รู้ว่าฉันน่ารักและเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน
“ใส่จาน!” เฮียกระแทกเสียง
จบ...จบแล้วบรรยากาศโรแมนติกคิมิโต๊ะโน๊ะเมื่อครู่สลายไปทันที เมื่อเฮียปัณณ์กระแทกเสียงอย่างเบื่อ ๆ ใส่แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนฉันต้องหุบยิ้มแล้วก็จัดการตักข้าวอย่างรู้ใจเฮียไปเสิร์ฟ
แต่เรื่องไม่จบแค่ใส่จานหรอก เมื่อพี่รินถามฉันขึ้น...
- Writer
