พริกแกงเฮ้ย...ปากพาซวยแท้ ๆ
แต่ผ่านไปราวสองนาทีเฮียลดความเร็วลงเสียอย่างนั้น ทำให้ฉันค่อยหายใจโล่งหน่อย แล้วสมองที่ไม่ได้คิดอะไรมันก็ดันคิดไปไกลว่าเฮียชอบหรือเปล่าที่ฉันหยอด ไม่แน่เหมือนกัน แต่เมื่อมองสีหน้านิ่ง ๆ แล้วไม่น่าใช่อย่างที่คิดนะ
จนกระทั่งไฟเลี้ยวตบไปด้านซ้าย ก่อนจะเลี้ยวเข้าคอนโดอีกที่ ที่ห่างจากมหาวิทยาลัยมาประมาณหนึ่งแต่ไม่มากที่สำคัญคือแพงระยับพอ ๆ กับที่คอนโดเก่าของลูกฟูกเลย
“เฮียมาทำอะไรเหรอ”
เงียบอีกแล้ว แถมไม่ตอบอีกเมื่อเขาลงจากรถฉันก็ลงด้วยแล้วเขาก็ยกกระเป๋าเดินทางที่ฉันให้เพื่อนหอบทุกอย่างใส่กระเป๋าเอาไว้ขึ้นไปด้วย
“เดี๋ยวเฮีย...ถ้าเฮียมีธุระพริกกลับเองก็ได้”
“ไม่ต้อง ขึ้นไปอย่าพูดมาก”
เอ้า...อะไรก็ไม่รู้นี่กลัวฉันกลับเลยต้องยึดของฉันเป็นตัวประกันเลยหรือไง แต่เอาเถอะเดินตามไปเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ หรือเฮียอาจจะมีแพลนซื้อที่นี่เลยชวนมาดูห้องหรือเปล่า
แต่เมื
