ฝีเท้าหนัก ๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามพื้นโรงพยาบาล ก้อนเนื้อที่กลางอกเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา มือเล็กที่สั่นเทากำโทรศัพท์เครื่องเล็กเอาไว้แน่นในขณะที่สายตากวาดมองหาน้านาวที่มุ่งหน้ามาก่อน
ตอนที่ได้รับข่าวว่าพี่ทิศถูกยิง ฉันแทบไม่อยากเชื่อหู ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง เขายังโทรมาหยอดคำหวานกับฉันอยู่เลย
เมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินก็เจอญาติผู้ป่วยนับสิบกำลังรออยู่ที่หน้าห้อง แต่ฉันก็สามารถมองเห็นน้านาวได้เป็นคนแรก เธอกำลังนั่งกุมมือตัวเองแน่น สายตาเต็มไปด้วยความกังวลที่ปกปิดไม่มิด และข้าง ๆ กันคือเสี่ยทศพล เขากำลังยืนกอดอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนแทบไม่ต้องเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“น้านาว”
ทั้งคู่รีบมองมาที่ฉันเมื่อได้ยินเสียงเรียก ก่อนน้านาวจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ
“พี่ทิศเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลันกวาดตามองรอบตัวอย่างร้อนรน ความกดดันมันแน่นอยู่ในอกจนลมหายใจรวน
“หม
